Filmy na każdy nastrój. Kinowe propozycje na weekend: „Blanquita”, „Niewierni w Paryżu” i „Dogman”

„Blanquita”

Reż.: Fernando Guzzoni, Wyk.: Laura Lopez, Alejandro Goic, Amparo Noguera

Historia, którą opowiedział na ekranie Fernando Guzzoni nawiązuje do autentycznych wydarzeń z początku wieku XXI. Chilijskim społeczeństwem wstrząsnęła wówczas afera pedofilska, w której oskarżeni byli znany biznesmen Claudio Spiniak, wysoko postawieni politycy i hierarchowie Kościoła. 

W filmie tytułowa Blanquita ma 18 lat i jest samotną matką, żyjącą w domu dla ofiar seksualnej przemocy prowadzonym przez księdza Manuela. Za jego namową też decyduje się oskarżyć pinochetowskiego senatora o uwięzienie jej i gwałty. Dziewczyna, która rosła na ulicy i od bardzo wczesnego wieku była wykorzystywana seksualnie, decyduje się zeznawać. W obronie siebie, ale też innych dzieci podobnych do niej, tych, których spotkała w schronisku księdza Manuela. 

Czytaj więcej

Film

„El Conde” na festiwalu w Wenecji. Dyktator jest jak wampir

Z konkursowych filmów różnie odnoszących się do XX-wiecznej historii szczególnie ciekawy okazał się zaskakujący chilijski „El Conde”.

Blanca przeszła przez piekło, ale teraz mówi nie tylko w swoim imieniu. Reprezentuje wszystkich pokrzywdzonych, którzy boją się mówić. Zbiera ich historie.  W miarę postępu śledztwa, w jej zeznaniach pojawia się coraz więcej nieścisłości. Dziewczyna jest atakowana przez wszystkich – od prasy i wymiaru sprawiedliwości aż do hierarchów Kościoła. Już nawet jedyny człowiek, który przy niej stoi, ksiądz Manuel, namawia ją, by się wycofała, ratowała siebie. Ale ona już podjęła decyzję. 

Guzzoni zrobił bardzo ciekawy film: o poczuciu bezkarności ludzi bogatych i wpływowych, ale też o determinacji i dorastaniu ofiary do poczucia własnej godności. Film nie czarno-biały, pokazujący całą złożoność sytuacji molestowanych dzieci, jak i systemu sprawiedliwości. 

„Niewierni w Paryżu”

Reż.: Woody Allen, Wyk.: Lou de Laage, Valerie Lemercier, Melvil Poupaud

To 50. film Woody’ego Allena. I trzeba powiedzieć, że bardzo w jego stylu. Przynajmniej tym, który prezentuje w ostatnim czasie. Innym niż na początku, gdy opowiadał o jajogłowym intelektualiście, zagubionym w świecie i we własnych mrzonkach i frustracjach. Ale bliskim jego opowieściom takim jak „Sen Kasandry”, „Klęska Skorpiona”, „Na karuzeli życia” czy „Vicky, Cristina, Barcelona”. I kolejnym zrealizowanym w Europie, po raz pierwszy w języku francuskim.

Bohaterowie nie są Amerykanami odwiedzającymi Stary Kontynent, lecz należą do paryskiej elity. Reżyser zapisuje historię trójkąta: zamożnego, przystojnego prawnika, jego pięknej żony Fanie pracującej w domu aukcyjnym sztuki i jej dawnego szkolnego kolegi, którego po latach spotyka na ulicy. Nie powodzi mu się dobrze, nie jest zamożny ani sławny, ale przypomina Fanie o tym, o czym marzyli w młodości. Są tu rozchwiane uczucia, tęsknota za namiętnością, która może zastąpić spokojną egzystencję i – jak często ostatnio u Allena – wątek kryminalny.

To powrót reżysera do świetnej formy, lekkości, humoru. Allen przygląda się elitom, tym razem francuskim, pokazując zarówno ich wyrafinowanie, jak i zgodę na moralne kompromisy. Jest w „Niewiernych…” przewrotność, ale też pytanie o wolność, miłość i o to, co w życiu ważne. 87-letni Allen wciąż potrafi przyglądać się życiu i robić wciągające filmy.