Recepta Paula Krugmana na rozwiązanie problemu zadłużenia

Po namyśle skłaniam się do tej pierwszej opcji. Jestem mądrzejszy o ważną wiedzę: głupich na świecie nie brakuje. Ostatecznie do tezy tej przekonał mnie Paul Krugman tekstem „Ekonomiczne samobójstwo Europy" (NYT).

Zawsze byłem ostrożny w ocenie ludzi. Twierdzę, że praca w NASA nie jest wystarczającym upoważnieniem do rozstrzygania o przyczynach każdej katastrofy lotniczej. Tak samo nie uważam, że Nagroda Nobla uprawnia do diagnozowania każdej katastrofy ekonomicznej.

Noblista z 2008 r. nieco mnie zaskoczył. Niemal dokładnie w tym samym czasie, kiedy władze hiszpańskie przyjęły pakiet reform obejmujący redukcję wydatków budżetowych, składający się na Program Stabilizacji Gospodarki na lata 2012 - 2015, Paul Krugman zalecił całkiem inną kurację.

Zaczął od zjawiska, które najwyraźniej staje się w Europie coraz powszechniejsze, czyli od „spowodowanych kryzysem ekonomicznym samobójstw, popełnianych przez osoby doprowadzone do skrajnej rozpaczy przez bezrobocie lub plajtę" (dobrych ludzi zawsze charakteryzuje troska o los szarego człowieka). Spostrzeżenie to uogólnił: Europa, a w szczególności Hiszpania popełniają zbiorowe samobójstwo. Mordu tego można by uniknąć, gdyby EBC bez ograniczeń drukował pieniądze, a Hiszpania powiększała deficyt budżetowy nie zważając na rosnącą inflację.

Z powodu braku miejsca oraz szanując zdrowy rozsądek czytelnika nie będę przedstawiał skutków takiej kuracji. Zauważę tylko jedno. Pompowanie pieniądza drogą monetarną i fiskalną w kraje znajdujące się w kryzysie zadłużeniowym oznaczałoby, że za leczenie zapłacą ci, którzy mają względnie zdrowe gospodarki, i to znacznie więcej niż wynosi zrzutka na MFW. Polska też musiałaby zapłacić. A to mi się nie podoba. I bardzo nie chcę, aby Paul Krugman zapisywał nas do stworzonego przez siebie klubu samobójców.