Za spóźnioną wypłatę wynagrodzenia pracodawca może być zobowiązany nie tylko do zapłaty odsetek, ale też do naprawienia szkody wyrządzonej podwładnemu, a nawet może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Wszystko zależy jednak od okoliczności konkretnego przypadku.
Ustawowa powinność
Pracodawca ma obowiązek terminowo wypłacać wynagrodzenie zatrudnionym osobom. Wypłatę powinien realizować co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Co do zasady pracownicy powinni otrzymywać wynagrodzenie z dołu, a jeśli nie można ustalić jego pełnej wysokości – nie później niż w ciągu pierwszych dziesięciu dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 1 i 2 kodeksu pracy). Czyli pensję np. za listopad powinni otrzymać nie później niż 10 grudnia. Jeżeli jednak ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę przypada na dzień wolny od pracy, pensję należy wypłacić w dniu poprzedzającym.
Procent za zwłokę
Jeśli zakład nie wypłaca wynagrodzenia w terminie, pracownik może wystąpić wobec niego z trzema żądaniami. Przede wszystkim może żądać zapłaty wynagrodzenia. Ponadto ma prawo rościć sobie od pracodawcy odsetki ustawowe za opóźnienie. Wynika to z art. 481 § 1 kodeksu cywilnego. Mówi on, że wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.
Odsetki za opóźnienie należą się pracownikowi w każdym przypadku, niezależnie od przyczyny spóźnienia ze strony pracodawcy. Nawet jeśli opóźnienie w wypłacie pensji nastąpiło z przyczyn niezawinionych przez firmę (np. z powodu nieotrzymania pieniędzy od odbiorców towarów firmy), to i tak podwładny ma prawo uzyskać wynagrodzenie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
Zdaniem Sądu Najwyższego odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie pensji przysługują pracownikowi także w części, od której pracodawca odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (uchwała SN z 19 września 2002 r., III PZP 18/02).
