Jak czytamy na stronie internetowej Powstania Warszawskiego, do konspiracji wstąpiła 25 stycznia 1940 roku do Związku Walki Zbrojnej, późniejszej AK, wprowadzona przez siostrę Zofię Gettel. Dostała wówczas przydział do Sanitariatu IV Obwodu "Grzymała" (Ochota) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej, gdzie jej przełożonym był Szef Sanitarny Obwodu kpt. lek. Jan Zaborowski ps. "Andrzejewski". Podczas okupacji uczestniczyła w konspiracyjnych kursach pielęgniarskich oraz odbyła tajną praktykę szpitalną u dr Janiny Bachańskiej — Kuźniecow ps. Jakub w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W razie potrzeby pełniła także doraźnie funkcję łączniczki i "kolporterki".
Barbara Sowa podczas powstania początkowo prowadziła w piwnicach domu przy ul. Barskiej 5 prowizoryczny lazaret – leżało w nim co najmniej kilkunastu ciężej rannych powstańców z ataków na Dom Akademicki i Antonin. "Od 2/3 sierpnia działała na terenie tzw. Reduty Kaliskiej współorganizując tymczasowy szpital w piwnicach zdobytego gmachu Polskiego Monopolu Tytoniowego przy ul. Kaliskiej 1, sanitariuszka pod kierunkiem dr. Janiny Bachańskiej — Kuźniecow i dr. Anatola Kuźniecowa. W kolejnych dniach wobec nieustającego ostrzału szpitala powstańczego, który znalazł się w samym centrum zaciętych walk, wraz z sanitariuszkami »Romą« i »Marysią« ewakuowały rannych ze szpitala w Monopolu do mieszkań prywatnych przy ul. Jotejki 6 i 8. Transportowała także opatrunki i leki" — czytamy w powstańczym biogramie Muzeum Powstania Warszawskiego.
Zmarła Barbara Sowa ps. "Basia"
Jak pisze Muzeum Powstania Warszawskiego, po upadku dzielnicy Barbara Sowa przebywała w obozie tymczasowym na „Zieleniaku”, skąd została skierowana do Pruszkowa. „W drodze z transportu udało jej się zbiec. Dotarła do Milanówka, gdzie ukrywała się, a jednocześnie usiłowała nawiązać zerwany przez wyjście z Warszawy kontakt z macierzystym szpitalem. Około 15 września dotarła do organizującego się w dworku p. Kapuścińskiej w Łuszczewie nowego szpitala polowego. Obsadę szpitala utworzyły sanitariuszki z »Reduty« oraz lekarze, m.in. Jan Dembowski, dr Janina Bachańską-Kuźniecow i jej mąż dr Anatol Kuźniecow. Wkrótce personel szpitalny niósł szeroką opiekę dla rannych żołnierzy »Grupy Kampinos« przywożonych z okolicznych miejscowości przez chłopów. Służbę medyczną zakończyła dopiero w sierpniu 1945 r." — podaje muzeum.
Barbara Sowa, będąc sanitariuszką szpitala w Gawartowej Woli, poznała swego przyszłego męża – ciężko rannego żołnierza Stołpecko-Nalibockiego zgrupowania AK por. "Góry" ("Doliny") - Bernarda Sowę ps. Bernard. Para wspólnie zamieszkała we Wrocławiu w listopadzie 1945 r. Pracowała w Pafawagu, następnie w Zakładach Energetycznych Okręgu Dolnośląskiego i Zakładzie Energetycznym Wrocław. Do emerytury prowadziła bibliotekę w Ośrodku Informacji Technicznej i Ekonomicznej.
Barbara Sowa odznaczona została Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2018), Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość oraz Odznaką Pamiątkową Akcji „Burza”.
