Wynagrodzenie za sukces, czyli tzw. success fee, jest coraz chętniej stosowane w biznesie. Podatkowo sprawia jednak różne problemy. Ciekawy i ważny wyrok dotyczący jego rozliczenia wydał właśnie Naczelny Sąd Administracyjny (NSA).
Premia dla skutecznych
Sprawa dotyczyła spółki z o.o. We wniosku o interpretację wyjaśniła, że od 2015 r. jest właścicielem sześciu działek zabudowanych domem towarowym, który od kilku lat pozostawał zamknięty. W październiku 2016 r. uprawomocniło się jednak pozwolenie na budowę centrum biurowo-konferencyjno-hotelowego. Projekt zakłada wykorzystanie bryły starego budynku oraz scalenie go z nowo wybudowaną częścią.
Spółka tłumaczyła, że inwestycja dobiega końca, a ona, chcąc zmaksymalizować przyszłe zyski z najmu, już w trakcie budowy podjęła współpracę z profesjonalnymi pośrednikami na rynku nieruchomości oraz komercjalizacji. Zadaniem tych zleceniobiorców było i jest wyszukanie najemców centrum i doprowadzenie do podpisana umów ze spółką na okres powyżej 12 miesięcy. Z wniosku wynikało, że zleceniobiorcy mają zagwarantowane w umowach dwa rodzaje wynagrodzenia: „zryczałtowane okresowe” oraz tzw. za sukces, czyli gratyfikację za przeprowadzenie pozytywnych w skutkach negocjacji z klientem i podpisanie z nim umowy.
Spółka chciała się upewnić, jak takie wydatki powinna rozliczyć w swoje koszty podatkowe. Sama była zaś przekonana, że jako koszty pośrednie, ponieważ takie wydatki nie wpływają bezpośrednio na wysokość przychodu podlegającego opodatkowaniu. A skoro dotyczą przedziału przekraczającego rok podatkowy, to powinny być rozliczane w okresie powstawania przychodów z danej, wieloletniej umowy najmu, do której zawarcia doprowadziła usługa komercjalizacji, tj. zgodnie z art. 15 ust. 4 d ustawy o CIT. Dlatego mogą być proporcjonalnie rozliczane w czasie według wskazanego algorytmu.
Czytaj więcej
Model wynagrodzenia godzinowego wciąż jest najpopularniejszy, ale kancelarie szukają alternatywy.
