Prezes banku centralnego USA, obejmując stanowisko, miał jeden problem: jak przejąć fotel po Alanie Greenspanie, przez 18 lat najbardziej wpływowym człowieku w światowych finansach.
Potem doszedł kolejny: jak wyprowadzić z kłopotów gospodarkę amerykańską. Na razie postępuje tak, jak by zrobił to Greenspan.
Zupełnie inny w zachowaniu niż poprzednik, ciepły, serdeczny, w porównaniu z tym, do czego przyzwyczaił nas poprzedni szef Fedu, wręcz gadatliwy. Doświadczenie akademickiego profesora nauczyło go w przystępny sposób wyjaśniać skomplikowane problemy gospodarcze. Bernanke mówi ciekawie nawet dla laików, ale zawsze podkreśla, że jego decyzje są wyjątkowej wagi ze względu na znaczenie stanu gospodarki USA dla kondycji świata. Zapytany przez jednego z senatorów, czy sytuacja na rynku nieruchomości skłoni go, by pomyślał półtora raza o podniesieniu stóp procentowych, Bernanke odpowiedział: pomyślę dwa razy. Tłumaczy, dlaczego wysoki deficyt jest groźny. – Powiększy dług, który nasze dzieci i wnuki będą spłacać wysokimi podatkami i gorszymi warunkami życia. Jego otwartość i publiczne wyrażanie poglądów już przeszła na innych urzędników Fedu.
Kiedy przygotowuje nawet najważniejsze wystąpienia, nie gromadzi stosów dokumentów, ale rozmawia z ludźmi. Zapytany przez jednego z senatorów o czym wtedy myśli, powiedział: – O inflacji, tempie wzrostu PKB, deficycie na rachunku bieżącym i pewnie o tym, co miałbym ochotę zjeść na lunch.
Kiedy prezydent George Bush 1 lutego 2006 r. mianował go na 14-letnią kadencję, pamiętano, że 53- letni dzisiaj Bernanke jest autorem publikacji „Co się stanie, kiedy odejdzie Alan Greenspan?”. Napisał tam: „Fed powinien się skupić na konsolidacji osiągnięć Greenspana, aby to, co było najlepsze, pozostało”. Zwłaszcza że przyszły prezes Fedu będzie i mniej uzdolniony, i mniej oddany sprawie stabilnych cen.
