Chcą wrócić do polityki. Startują na prezydentów

Czesław Bielecki mówi, że jest zwierzęciem politycznym, choć zniknął ze sceny dziewięć lat temu, a pytany o politykę, powiedział w TVN 24, że ulice nie są pisowskie lub platformerskie, tylko dziurawe albo całe.

Zdzisław Podkański twierdzi, że cieszy go wolny czas, który może poświęcić rodzinie i hodowli koni, ale ma wysokie kwalifikacje, które nie powinny się marnować.

Jacek Bachalski utrzymuje, że jest człowiekiem spełnionym w biznesie, więc szuka ujścia dla drzemiącej w nim energii w działalności publicznej. A Romuald Szeremietiew po prostu czuje się skrzywdzony przez państwo i liczy na rehabilitację.

Wszyscy czterej znaleźli ten sam sposób na realizację swoich potrzeb – stanęli do wyborów samorządowych.

[srodtytul]Bielecki i dekada zapomnienia[/srodtytul]

Bezpartyjny architekt Czesław Bielecki to największe zaskoczenie tej kampanii. Do walki o prezydenturę Warszawy wystawił go prezes PiS Jarosław Kaczyński, podobno za radą prof. Jadwigi Staniszkis. Pomysł był nietypowy, bo w partii nie brakowało polityków, którzy chętnie stanęliby w szranki z urzędującą prezydent Hanną Gronkiewicz-Waltz, kandydatką PO. Tymczasem prezes PiS postawił na człowieka z zewnątrz, który na dodatek zniknął ze sceny wraz z upadkiem AWS.

Bielecki w PRL był aktywnym działaczem opozycji, autorem poradnika "Mały konspirator", po 1989 roku doradzał prezydentowi Lechowi Wałęsie w Radzie ds. Stosunków Polsko-Żydowskich oraz premierowi Janowi Olszewskiemu. Współzakładał Ruch Stu, partię, z której wywodzą się m.in. rzecznik rządu Paweł Graś i minister skarbu Aleksander Grad.

Za czasów AWS Bielecki był ważną postacią w polityce – szefem Sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. Mieszkańcy stolicy znają go jednak bardziej z osiągnięć architektonicznych niż politycznych. To on zaprojektował gmach TVP uznawany przez część warszawiaków za najbrzydszy w stolicy.

– Czasy AWS to był szczyt kariery politycznej Bieleckiego, odgrywał na prawicy bardzo ważną rolę – wspomina Graś. – Lubię go, bo to niesamowicie inteligentny człowiek. Ale ma bardzo twarde usposobienie, trochę niepasujące do dzisiejszej polityki.

Bielecki, który w czasie politycznej banicji od czasu do czasu wypowiadał się na tematy polityczne, jeszcze dwa lata temu mówił, że Jarosław Kaczyński był bezwzględnie złym premierem, w odróżnieniu od Donalda Tuska, który jest względnie dobrym szefem rządu. A jednak przyjął wsparcie od PiS, choć na każdym kroku podkreśla, że jest bezpartyjnym fachowcem.

– Uważam, że w Warszawie jest kilka konkretnych spraw do zrobienia, np. zbudowanie do otwarcia Euro 2012 obwodnicy drogowej Śródmieścia i doprowadzenie obwodnicy kolejowej przez połączenie torów na Woli ze stacją Ochota – mówi "Rz". – Potrafię to zrobić, bo jako profesjonalista umiem realizować wielkie projekty na czas.

Ale Graś nie wierzy w jego sukces: – Od czasu AWS polityka bardzo się zmieniła.

[srodtytul]Prywatna wojna Szeremietiewa[/srodtytul]

Konkurentem Bieleckiego w stolicy będzie inny polityk znany z przeszłości – Romuald Szeremietiew. Z wykształcenia doktor nauk wojskowych. W politykę wszedł już w czasach PRL. Był członkiem Stronnictwa Demokratycznego i PAX. Ale w latach 70. zaangażował się w działalność opozycji. Był jednym z założycieli Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Konfederacji Polski Niepodległej.

Przesiedział trzy lata w więzieniu za działalność opozycyjną. Po 1989 r. został wiceministrem obrony narodowej w rządach Jana Olszewskiego i Jerzego Buzka. Z tego drugiego odszedł w atmosferze skandalu, po artykułach zarzucających mu korupcję. Jego asystent, oskarżony w tej samej sprawie, został w widowiskowy sposób zatrzymany, gdy podróżował promem do Szwecji – funkcjonariusze UOP wciągnęli Zbigniewa Farmusa do helikoptera wprost z pokładu. Sąd oczyścił Szeremietiewa z wszelkich zarzutów, Farmusa – z większości.

Teraz były wiceminister obrony chce wrócić do polityki i jeszcze w ten sposób oczyścić nazwisko. A ponieważ swoją ofertę adresuje do wyborców prawicowych i jest popierany przez Radio Maryja, zapewne odbierze trochę głosów Bieleckiemu. Na wygraną nie liczy, bo dobrze wie, że w tym starciu jest bez szans.

– Byłem w politycznym niebycie i teraz z niego powracam – mówi "Rz". – Cokolwiek ugram, to będzie mój sukces. Myślę, że po tych wyborach otworzy się kilka opcji do politycznego działania.

[srodtytul]Podkański: ludowiec marnotrawny[/srodtytul]

O prezydenturę Lublina walczy Zdzisław Podkański, szef Stronnictwa "Piast". – Mam wystarczające kwalifikacje, żeby współpracować z lokalnym samorządem – mówi "Rz". I przypomina, że był już radnym, w latach 80. – Byłem wiceprzewodniczącym Rady Miasta, więc przeszedłem naturalną drogę od radnego do posła – opowiada.

Do 2004 r. był jednym z najbardziej prominentnych polityków PSL. Lubelszczyzna to matecznik ruchu ludowego, a niekwestionowanym królem tego matecznika był właśnie Podkański. Pogubił się jednak w meandrach polityki, odszedł z PSL, kiedy władzę w partii przejął Waldemar Pawlak, i w rezultacie wylądował na marginesie.

– Jego odejście z PSL to była rzecz niepojęta – wspomina Eugeniusz Kłopotek, działacz Stronnictwa. – Był jednym z symboli naszej partii. Można było powiedzieć, że ludowiec równa się Podkański.

Rzeczywiście, sprawował mandat poselski nieprzerwanie od 1993 roku do 2009 roku, przez ostatnie pięć lat w europarlamencie. Z jego nazwiskiem wiąże się zabawna historia, gdy był ministrem kultury w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza.

Jeden z urzędników zdradził mediom, że Podkański kazał mu umówić spotkanie z nieżyjącym od 1993 roku pisarzem i malarzem Józefem Czapskim. Stało się przedmiotem złośliwych komentarzy. Minister, który się bronił, że jego prośba o spotkanie dotyczyła innego Czapskiego – Leszka, konserwatora zabytków z Krakowa, pozwał nawet tygodnik "Wprost" za jeden z takich komentarzy. W 2005 roku sprawę wygrał. Ale historia z Czapskim przylgnęła do niego na lata.

Po odejściu z PSL Podkański nie przytulił się do żadnej dużej partii, tylko desperacko próbował o własnych siłach wedrzeć się na polityczną scenę. Chciał wystartować w tegorocznych wyborach na prezydenta Polski. Mówił "naród polski ma tyle doświadczeń, tyle męki, pracy i trudu, że na pewno zrozumie, kto jest mu oddany sercem, a kto tylko gra politycznie". Jednak nie udało mu się zebrać wymaganych 100 tys. podpisów, by zarejestrować się jako kandydat.

Czy ma szanse w wyborach samorządowych? – Szanuję go za przeszłość, ale wielkiej kariery politycznej w przyszłości nie wróżę. Jego czas w polityce już minął – mówi twardo Kłopotek. – Zrobił wielką głupotę, że tak ostro później pluł we własne gniazdo, które przecież wszystko mu w polityce dało. Spalił wszystkie mosty łączące go z naszą partią.

[srodtytul]Biznes i polityka według Bachalskiego[/srodtytul]

Czwarty z naszych bohaterów – przedsiębiorca Jacek Bachalski, walczy o prezydenturę Poznania i mandat radnego miasta. Ten były poseł i senator PO, niegdyś zaprzysięgły wróg lubuskiego SLD, z radością przyjął poparcie Sojuszu w tegorocznych wyborach.

– SLD to jest dziś inna partia niż przed laty. Kierowana przez młodych ludzi i jedyna zdolna do wprowadzenia Polski na ścieżkę przemian cywilizacyjnych – mówi "Rz" Bachalski.

Bycie prezydentem Poznania to wielkie marzenie tego przedsiębiorcy. Tak twierdzi. – Jeżeli nie wygram w tym roku, spróbuję za cztery lata – wyznaje. – Uważam, że każdy, kto odniósł sukces zawodowy, powinien angażować się w życie publiczne.

W 2006 roku jego marzeniem była prezydentura Gorzowa Wielkopolskiego. Nie udało mu się go zrealizować. Wtedy był jeszcze senatorem PO i prominentnym członkiem tej partii. W czasach swojego największego politycznego znaczenia potrafił namieszać w Platformie.

To on proponował, by lidera wybierali korespondencyjnie wszyscy członkowie. Deklarował, że jeżeli partia poprze jego pomysł, stanie w szranki z Donaldem Tuskiem. Ale to był już okres jego marginalizacji. Kilka miesięcy później stracił przywództwo lubuskiej PO, a potem odszedł z partii, by związać się ze Stronnictwem Demokratycznym Pawła Piskorskiego.

– To był człowiek, który nie potrafił działać w zespole. Grał tylko na siebie – ocenia Graś. – Kiedy przyszło mi zajmować się strukturami lubuskiej PO, którymi on wcześniej kierował, to okazało się, że zostawił po sobie pełno konfliktów i nierozwiązanych spraw.