Podoba mi się idea solidarnego rozłożenia kosztów walki z nadciagającym kryzysem między państwo, przedsiębiorstwa, banki i pracowników. Jedziemy na jednym wózku i tylko solidarni możemy przetrwać do chwili, gdy pandemia się skończy i gospodarka będzie mogła na nowo normalnie funkcjonować. Dlatego pochwalę ofertę finansowania przez państwo w firmach z problemami pensji pracowniczych do równowartości 40 proc. przeciętnego wynagrodzenia. I warunek jaki rząd stawia: pracodawca nie będzie zwalniał ludzi. Ale zapytam, co z przypadkami, gdy firma nie będzie miała na swój wkład równy 40 proc. pensji? I czy to koło ratunkowe nie zostanie obwarowane zbytnią biurokracją?
Czytaj także: Maciej Witucki: Rząd ignoruje postulaty przedsiębiorców. Będą bankructwa
2 tys. zł brutto jednorazowego postojowego dla samozatrudnionych, a także osób pracujący na umowach zleceniach czy o dzieło, to może nie jest szczyt ich marzeń, ale lepiej niż nic. Dobrym pomysłem jest przedłużenie kredytów obrotowych dla firm małych i średnich, obiecane już zresztą przez banki. Podobają mi się gwarancje kredytowe z BGK, choć nieco mgławicowa na razie jest możliwość uzyskania kapitału w PFR, podobnie jak wart 30 mld zł rządowy pakiet inwestycyjny (na co, według jakiego klucza, kiedy?).
Konkretem jest natomiast leasing z odroczonymi o trzy miesiące ratami dla firm transportowych. Pracuje tam około 300 tys. osób, a biznesy zwykle nie są silne kapitałowo, choć działalność logistyczna to krwiobieg całej gospodarki. Zwał byłby zabójczy, podobnie jak wielokilometrowe kolejki na właśnie zamkniętych granicach. Dobrze, że rząd wyłączy czas oczekiwania z czasu pracy kierowców ciężarówek, bo biznes o to właśnie prosił. Ale po co w ogóle zatrzymywać ciężarówki na granicy, skoro rząd nie radzi sobie z szybką kontrolą ich kierowców, a jednocześnie sprowadza drogą lotniczą tysiące osób z całego świata, godząc się na równe ryzyko epidemiologiczne?
Brak kar za opóźnienia w przetargach publicznych to wręcz oczywistość. 12-miesięczna pożyczka dla mikrofirm z Funduszu Pracy to dobry kierunek, ale jej wysokość jest minimalna - zaledwie 5 tys. zł. Mści się sięganie pod byle pretekstem do tego funduszu w tłustych latach. Finansowany przez pracodawców miał być zasobem właśnie na czarną godzinę.
