Jak wskazuje się w orzecznictwie, zachowaniem tym jest m.in. działanie dłużnika polegające na przyznaniu obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniu, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza uchylić się od jego wypełnienia, które nazywane jest uznaniem niewłaściwym. Stanowi ono wyraz świadomości (wiedzy) zobowiązanego, której nie musi towarzyszyć zamiar wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Wykazuje wiele podobieństw do oświadczenia woli, jeżeli jest złożone wobec uprawnionego, ponieważ wywołuje skutek materialnoprawny, do zaistnienia którego dochodzi jednak z mocy ustawy. Jest to wywołanie takiej sytuacji, aby określone zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie uprawnionego, że jest on świadom jego obowiązku. Konkretne zachowanie zobowiązanego może być także ocenione jako dorozumiane oświadczenie woli, gdy zamiar wywołania przez nieokreślonych skutków prawnych jest niewątpliwy, a na podstawie przejawów tego zachowania wierzyciel może zasadnie przyjmować, iż dłużnik ma świadomość ciążącego na nim obowiązku i zamierza dobrowolnie spełnić świadczenie. Ocena zachowania dłużnika, treści jego stwierdzenia oraz jego skutków jest dokonywana z uwzględnieniem okoliczności, w których doszło do jego wyrażenia (wyrok SN z 21 lipca 2017 r., I CSK 718/16, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami).
