Ale są na pewno jakieś ogólne zasady.

Jest oczywisty imperatyw moralny, że dopóki jest jakakolwiek szansa, to staramy się uratować naszego towarzysza i siebie. Inaczej nie miałoby sensu chodzenie po górach, bo jak moglibyśmy się wspinać ze świadomością, że kolega nas opuści już przy pierwszych trudnościach.

Dlaczego polska wyprawa na Broad Peak podzieliła się na dwa zespoły?

Wydaje się, że pierwsza dwójka po prostu chciała szybko dotrzeć do obozu, przygotować coś do picia, rozpalić maszynkę butanową, by oświetlić namiot i by drugiej dwójce łatwiej było znaleźć obóz. Na pewno nie zostawili swoich towarzyszy. Tak nie zachowałby się nikt z nas, bo przecież pełne powodzenie każdej wyprawy jest uzależnione także od tego, czy wszyscy przeżyją. Nikt nie będzie na pewno mówił o żadnym sukcesie, jeśli zaginiona dwójka się nie odnajdzie. Choć wciąż wierzę, że jeszcze jest szansa.

Pojawiają się głosy, że może nie powinni tak ryzykować, może powinni zawrócić jeszcze przed szczytem.

Równo 25 lat temu Maciejowi Berbece zabrakło do zdobycia Broad Peak zimą ledwo 17 metrów. Tyle lat czekał, by wejść te kilkanaście metrów wyżej. Być może była to dla niego góra przeznaczenia. Dlatego trzeba Maćka zrozumieć.