Marek Isański: Czy sędziowie NSA popełnili przestępstwo?

W dniu 01.08.2023 NSA w sprawie II FSK 97/21 oddalił skargę podatnika wiedząc, że wynik sprawy uzależniony jest od orzeczenia TK w sprawie P 1/19. Sędziowie nie uwzględnili wniosku o zawieszenie postępowania, pomimo, że Fundacja wykazała, że w okolicznościach sprawy, nawet po korzystnym wyroku TK, obywatel ten nie odzyska majątku, z uwagi na upływ czasu. Zresztą ta wiedza jest notoryjna.

Powiedzieć, że sprawa P 1/19 jest specyficzna, to nic nie powiedzieć. Po pierwsze zdumienie musi budzić, że to sąd karny (sędzia sądu rejonowego (!)) - a nie sędziowie NSA - dostrzegł, że linia orzecznicza, czyli stosowanie/interpretowanie przepisów przez NSA powoduje, że naruszona jest w sposób nie budzący żadnych wątpliwości konstytucyjna zasada równości wobec prawa. Wydaje się jednak, że przepis jest poprawny, ale jego interpretacja przez NSA jest rażąco wadliwa.

Powoduje ona, że osoby nabywające w spadku/darowiźnie mieszkania od najbliższych krewnych nie mogą nimi swobodnie dysponować (np. zamienić), bo muszą zapłacić podatek dochodowy od całej wartości tego mieszkania. Podczas gdy osoby, które w taki sam sposób nabyły majątek w innej formie; np. walutę, biżuterię, dzieła sztuki czy pieniądze mogą nimi swobodnie dysponować. Idiotyzmem prawnym cywilizowanego państwa (mamy przecież racjonalnego ustawodawcę) byłaby możliwość różnicowania sytuacji prawnej obywateli w zależności od tego w jakiej formie nabyli majątek od najbliższych krewnych. Zwłaszcza, że intencją projektodawcy zmian przepisów dokonanej w 2006r. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego była ochrona majątku dorobkowego rodzin.

Po drugie, Sejm w swoim, błyskawicznie przedstawionym, stanowisku do TK wnosi o stwierdzenie niekonstytucyjności uchwalonego przez siebie przepisu. Natomiast Prokurator Generalny przedstawił stanowisko, z którego wynika, że jest on z Konstytucją zgodny, ale NSA błędnie go interpretuje. Co ciekawe, NSA poprawnie interpretuje ten przepis do wszystkich innych form odpłatnego zbycia nieruchomości poza sprzedażą.

Po trzecie, NSA, od czasu kiedy wpłynęły stanowiska stron (Sejmu i PG) do sprawy P 1/19, zamiast wykazać się odrobiną refleksji, w stosunku do własnego „dorobku” w sprawie, prezentuje jeszcze bardziej fundamentalne stanowisko. Nie chce się przyznać do błędu, w ogóle nie polemizuje z argumentami, które wykazują absurd jego interpretacji. Powtarza jedynie stare swoje argumenty, co samo w sobie z prawa do sądu czyni fikcję, bo sąd ma rozpatrzyć sprawę, czyli odnieść się do wszystkich argumentów obywatela a nie jedynie poinformować obywatela o tym co kiedyś sąd w takiej sprawie orzekł.

Takiej kuriozalnej sprawy w TK jeszcze nie było. Zawsze poddawane kontroli przez TK przepisy mogły budzić choć cień wątpliwości, że są z Konstytucją zgodne. Tu dla każdego bez żadnego procesu myślowego jest oczywiste, że sądowa wykładnia tego przepisu , w świetle powszechnie akceptowanych wartości musi być uznane za rażąco niesłuszna, niesprawiedliwa, nieracjonalna, niwecząca rationem legis interpretowanego przepisu.

Cała odpowiedzialność za przyzwalanie na taką interpretację i za to, że tak późno sprawa trafiła do TK ponoszą sędziowie NSA, którzy albo powinni przyznać się do rażącego błędu w interpretacji (na przyznanie się do błędu nigdy nie jest za późno) albo sami wiele lat temu skierować wniosek do TK o stwierdzenie jego niekonstytucyjności, oczywiście gdyby potrafili to logicznie prawnie uzasadnić.

Jednak w przepisach prawa jest też zagwarantowana ochrona praw obywateli, ich majątku przed ”takim” zachowaniem sędziów.

Zgodnie z art. 125 par. 1 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd może zawiesić postępowanie sądowe do czasu wydania wyroku przez TK, jeśli wynik sprawy zależy od wyroku TK. Partykuła „może” użyta przez ustawodawcę jest całkowicie świadomie, ale nie oznacza, że sąd może zrobić co zechce.

Oczywiście przepis będący zaskarżony do TK nadal formalnie pozostaje w obrocie prawnym. Jednak stosować go w wyżej przedstawionych okolicznościach to absurd. Zwłaszcza gdy decyzję o zastosowaniu takiego przepisu ma podjąć sąd najwyższy jakim w sprawach podatkowych jest NSA.

Przed wydaniem rozstrzygnięcia (ewentualnie zawieszenia postępowania) musi odnieść się do jakości zarzutów zawartych w Pytaniu do TK, do stanowiska Sejmu (wykładni autentycznej) i stanowiska PG oraz do tego, że TK od lat jest w zasadzie sparaliżowany i działa jedynie incydentalnie.