Sześćdziesiąt wybranych prac pochodzi z dojrzałego okresu jej twórczości – z lat 60. i 70. Cechą charakterystyczną stylu Marii Anto jest połączenie surrealistycznej gry wyobraźni z rzeczywistością. Uprawiała malarstwo metaforyczne, niejednokrotnie wpisujące się w nurt realizmu magicznego.
Potrafiła dojrzeć dziwność świata nawet tam, gdzie na pozór trudno się jej doszukać, jak np. w pejzażu z Pałacem Kultury. Jedna z fontann u jego podnóża zamienia się na jej obrazie w tajemnicze źródło, przy którym miejska elegantka spotyka wolno żyjące leśne zwierzę. Albo w górsko-morskim krajobrazie o zachodzie słońca, w którym rodzina na brzegu nie zakłóca spokoju nierealnym białych muflonom wyłaniającym się z wody.