Zasada jest taka, że przedsiębiorca odpowiada za kurtki i płaszcze przyjęte na przechowanie. I to nawet wtedy, gdy nie pobiera za to opłaty. Oznacza to, że gdy coś z szatni zginie, przedsiębiorca poniesie odpowiedzialność. W tym przypadku za brak dbałości i troski o mienie klienta.
Klient może się domagać od przedsiębiorcy naprawienia wynikającej stąd szkody. Podstawą żądania jest art. 471 kodeksu cywilnego. Wynika z niego, że przedsiębiorca obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. A skoro zobowiązał się do przechowania i troski o garderobę, to zobowiązania nie wykonał.
Bezpieczne przechowanie
Z chwilą oddania kurtki w szatni restauracji, teatru czy dyskoteki dochodzi do zawarcia umowy przechowania. Jej stronami są konsument i prowadzący lokal, a przedmiotem umowy – zobowiązanie się przechowawcy do zachowania w stanie niepogorszonym rzeczy ruchomej oddanej mu na przechowanie (co wynika z treści art. 835 k.c.).
Sąd Najwyższy orzekł, że „zakład gastronomiczny odpowiada za utratę lub uszkodzenie odzieży wierzchniej pozostawionej przez konsumenta nie tylko wtedy, gdy w zakładzie jest płatna, strzeżona szatnia, lecz również wówczas, gdy z charakteru lokalu i rodzaju spożywanych posiłków wynika, że konsumenci z reguły pozostawiają odzież wierzchnią na znajdujących się w zakładzie wieszakach" (wyrok SN z 16 grudnia 1977 r., III CZP94/77).
