Marek Goliszewski: Robię swoje

Doktorat bywa efektem mozolnej pracy na drodze do kariery akademickiej. W moim przypadku stał się on zaledwie częścią uniwersytetu życia. Efektem uczenia się, potem budowania, a dziś usilnych prób odbudowania mostów – dialogu społecznego. Porozumienia, które 25 lat temu pozwoliło nam na ogromny skok cywilizacyjny, na przebudowę państwa, remanent jego instytucji i naszych wartości. Dziś tymczasem sprowadza się ono do pohukiwań i wzajemnych demonstracji.

Budowanie pomostów

Doktorat nie był  dla mnie wartością samą w sobie. Tytułów i orderów otrzymałem wiele. Przystałem na pomysł dysertacji, zabiegając o poparcie uczonych dla projektów, które rozszerzają udział obywateli w rządzeniu państwem. Poszukiwałem nowego głosu rozsądku w przekonaniu, że bez nowego trójstronnego porozumienia nie wyjdziemy z zaklętego kręgu stagnacji gospodarczej przytłoczonej marnotrawionymi kosztami świadczeń społecznych, emigracją i bezrobociem. Jestem przekonany, że potrzebujemy nowego pomysłu na dialog, który zastąpi wzajemne oskarżanie się.

Pogardliwy język polityków utrwalony niedawno na taśmach to emanacja rzeczywistych relacji, jakie panują dziś między rządem a realnym światem pracodawców i pracowników.

Kilku publicystów „Wyborczej", tradycyjnie wrogo nastawionych do przedsiębiorców, zarzuciło profesorom Uniwersytetu Warszawskiego niekompetencję w ocenie mojej dysertacji

Praca naukowa, tak jak i pomysł Rady Biznesu przy Wydziale Zarządzania UW, miał być częścią poszukiwań rozwiązań, których dotąd nie udało się wypracować. A jedną z wielu moich aktywności jest próba docierania do rozmaitych środowisk i lobbowania na rzecz naprawy systemu. Zależało mi na budowaniu  pomostów, wciąganiu studentów i młodych absolwentów w dialog. Mury, jakie wyrosły w ostatnich latach między pracodawcami i związkowcami a administracją państwa, szybko zaczęły bowiem również wyrastać między pokoleniami. Obecny system kształcenia nie przygotowuje do realiów rynku pracy. Przeciwnie – zostawia z poczuciem wyobcowania i skłania do emigracji.

W swojej dysertacji zaproponowałem więc szereg projektów poprawiających tę sytuację: zmianę Trójstronnej Komisji, przekształcenie Senatu w izbę obywateli, zawarcie paktu społecznego między związkowcami, pracodawcami i rządem.

Histeria lewaków

Dziś powinienem dodać do tego kolejne opisy, jakimi torpedowany jest dialog. Jednym z nich jest wywoływanie histerii medialnej za każdym razem, kiedy pojawia się inicjatywa naprawy i uruchomienia bardziej demokratycznych mechanizmów. Celują w tym środowiska lewicowe, od zawsze wrogie wolności gospodarczej, budujące swoją pozycję na podsycaniu niechęci pracowników do pracodawców. W dialogu upatrują zagrożenia – zaprzeczenia swojej wizji świata.

I tak stało się tym razem. Kampanię nienawiści rozpoczął mało znany bloger skrajnie lewicowego portalu oskarżającego demokrację o faszyzm, wynoszący pod niebiosa wenezuelskiego dyktatora, nawołującego bezrobotnych do rabowania supermarketów, atakujący przedsiębiorców – w tym mnie. Portal „Gazety Wyborczej" czasem przedrukowuje ten zlepek nienawiści. A czasem dziennikarze tej gazety inspirują się tymi tekstami. Niestety.

Jacek Żakowski, Agnieszka Kublik i kilku innych publicystów „Gazety Wyborczej", tradycyjnie wrogo nastawionych do przedsiębiorców, zarzucili profesorom Uniwersytetu Warszawskiego niekompetencję w ocenie mojej dysertacji. Każdy ma prawo do swojej opinii. Rzecz w tym, że „Gazeta" napisała w tej sprawie blisko tuzin tekstów. Na papierze i w internecie. Niemal dzień w dzień powtarzając te same niesprawdzone informacje, wyłącznie w sposób jednostronny.

Sięganie do mojej młodości nie mogło mieć związku z moim doktoratem, ale miało wiele z próbą zniszczenia mojego wizerunku. Nie udało się. Mniejsza z tym, że dziennikarze „Gazety", jeden po drugim, powtarzają fałszywe informacje z mojego życia sprzed 40 lat. Gorzej, że przyjęli fatalną metodę. Metodę, którą do tej pory uważali za „parszywą" – sięganie do zamierzchłych życiorysów, żeby wzmocnić niczym niepoparte tezy.

Raz wtłoczone w medialny obieg kłamstwa dalej są powielane  głosem innych autorytetów przez tę samą gazetę. Prof. Grażyna Skąpska, szefowa Zespołu do spraw Dobrych Praktyk Akademickich, mówi „Wyborczej" to, co wcześniej w niej przeczytała –  nazywa mnie sponsorem wydziału. Ktoś, kto rozprawia o etyce, nie sprawdził, że takim sponsorem nigdy nie byłem. Niemniej w tekście sporo było „troski" o etykę.