Jak wskazuje ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do realizacji celów określonych ustawą ustalone są trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany oraz lekki. Art. 4 ust. 3 ustawy stanowi, że do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osoby o naruszonej sprawności organizmu, która powoduje w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pewną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub też osoby mające ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub techniczne.
Według ustawy orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o częściowej niezdolności do pracy oraz celowości przekwalifikowania jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.
Osoby posiadające orzeczenie o stopniu niepełnosprawności mogą korzystać na jego podstawie z różnych ulg, świadczeń, dofinansowań czy uprawnień. W przypadku orzeczonego lekkiego stopnia liczba tych przywilejów jest najmniejsza.
Osoba z niepełnosprawnością w stopniu lekkim a praca na etacie
Osoba z niepełnosprawnością w stopniu lekkim, która jest jednocześnie pracownikiem, może skorzystać z kilku dodatkowych uprawnień:
- Może ona korzystać z dodatkowej przerwy w pracy w wymiarze 15 minut na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek. Przerwa ta wlicza się do czasu pracy.
- Czas pracy osoby z niepełnosprawnością w stopniu lekkim może wynosić maksymalnie 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo, ponadto można jej zatrudnić w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.
- Może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o zapewnienie jej potrzebnych usprawnień, które muszą być racjonalne. Pracodawca musi je zrealizować.
