W czasie historycznych epidemii księża zostawali z zagrożonymi zakażeniem. Mój prapradziadek był księdzem greckokatolickim, Rusinem. Miał żonę i dzieci. Gdy w 1915 r. w trakcie I wojny światowej na teren Lwowa i okolic wkroczyły wojska rosyjskie, przyniosły ze sobą epidemię cholery. Mój prapradziadek udzielał sakramentów chorym. Zaraził się i zmarł. Nie chodzi mi tu o misję samobójczą, ale o świadomość, z czym wiąże się służba kapłana. To świadectwo dla innych księży. Zwłaszcza że rzymskokatoliccy księża nie są żonaci. Dlatego szanuję duchownych, którzy w obecnych okolicznościach pełnią posługę w szpitalach i ośrodkach zamkniętych.