Jestem tylko „narzędziem Jezusa”

Od pięciu lat regularnie pojawia się w Polsce. Jeździ od miasta do miasta i spotyka się z ludźmi. Gdy się modli, zdarzają się rzeczy teoretycznie niemożliwe: ludzie mdleją lub padają na ziemię jak rażeni piorunem, inni wrzeszczą, wyzywając go od najgorszych, kolejni wychodzą z jego spotkań uzdrowieni. Nic dziwnego, że lgną do niego tłumy. W sobotę na Stadionie Narodowym w Warszawie poprowadzi rekolekcje dla prawie 60 tys. osób.

Moc uzdrowienia

– Jestem księdzem, a bycie księdzem to przywilej. Czasami, gdy patrzę na moje grzechy, czuję się rozpieszczany przez Boga, który wciąż mnie zachęca do działania – mówi skromnie o sobie o. John Bashobora*. – Nigdy nie uważałem, że stoję wyżej niż inni kapłani czy inni ludzie. Po prostu budzę się i zajmuję swoją pracą. Ludzie mnie chwalą, często przesadnie, i to mnie krępuje – dodaje.

Internetowe fora pełne są wypowiedzi o jego działalności. Jedni wychwalają go pod niebiosa, inni wieszają ma nim psy. Najczęściej dostaje mu się za rzekome wskrzeszanie umarłych. Część źródeł podaje, że wskrzesił aż 27 osób, inne mówią o dziesięciu. Jedni twierdzą, że potwierdził je ugandyjski Kościół, z kolei inni twierdzą, że im zaprzeczył.

– Ojciec Bashobora nigdy i nigdzie nie powiedział, że uzdrawia czy wskrzesza umarłych – wyjaśniał niedawno na łamach „Gościa Niedzielnego" abp Henryk Hoser, który zaprosił ojca Bashoborę do Warszawy. – Kapłan kieruje modlitwą. A to, co dzieje się w wyniku tej modlitwy, nie jest przecież działaniem charyzmatyka. Uzdrowienia to nie czary-mary, to nie działanie czarodziejskie. To Boża ingerencja na skutek ludzkich próśb. To Bóg uzdrawia, wskrzesza.

John Baptist Bashobora urodził się 5 grudnia 1946 roku. Gdy miał dwa lata, zmarł mu ojciec. Matkę wypędzono, a wychowaniem chłopca zajął się wujek. O tym, że nie jest jego ojcem, powiedział mu dopiero przed święceniami kapłańskimi. W tym samym dniu ciotka przyznała się do otrucia jego ojca. Jak twierdziła, była zazdrosna o miłość panującą w jego rodzinie. Chciała też otruć małego Johna. Według powtarzanej z ust do ust opowieści nie udało się to, bo dziecko uczyniło znak krzyża nad miską z jedzeniem, którą podała ciotka, i miska natychmiast  się rozpadła. W dniu jego święceń ciotka prosiła Bashoborę o wybaczenie. Wybaczył.

Każdy jest apostołem

W wieku 10 lat mały John znalazł się w szkole prowadzonej przez księży – małym seminarium. Na zostanie księdzem nie miał szans, bo wychowujący go wuj był poligamistą, a młodzieńców z takich rodzin nie przyjmowano do wyższego seminarium duchownego. Bashobora spotkał jednak na swojej drodze kilku mądrych kapłanów. Wstąpił do założonego przez bł. Basile Moreau Zgromadzenia Świętego Krzyża. Tam zetknął się z modlitwą o uzdrowienie i wspólnotami charyzmatycznymi.

W 1972 r. przyjął święcenia kapłańskie i został wysłany na dalsze studia do Rzymu na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Tu robi doktorat z teologii duchowości i magisterium z psychologii. W Wiecznym Mieście przystąpił też do charyzmatycznej grupy Odnowy w Duchu Świętym. Już po powrocie do Ugandy odkrył, że dostał niezwykły dar modlitwy. Modlitwy uzdrawiającej.

– Kapłan musi powoływać ludzi do działalności duszpasterskiej. W Liście do Koryntian jest napisane, że każdy z nas ma jakiś dar i kapłani muszą pomagać świeckim w odkrywaniu tych darów – mówi o. Bashobora. – W Liście do Efezjan jest z kolei napisane, że każdy z nas jest jak część ciała, głowa, nos, ucho i odgrywa w tym ciele jakąś rolę szczególną. Kościół jest więc organizmem. Świeccy muszą mieć świadomość, że nie stoją poza ciałem i muszą się zaangażować. Są apostołami. Nie tylko księża – tłumaczy.

Pełen wiary

Niespełna 67-letni kapłan dziś jest żywą legendą. Na co dzień pracuje w diecezji Mbarara w Ugandzie. Odpowiada za grupy Odnowy w Duchu Świętym. Ale przede wszystkim zajmuje się sierotami. Nikt dokładnie nie wie, ile dzieci korzysta z jego pomocy. Faktem jest, że zbudował dla nich kilka szkół i sierocińców.

Schemat jego życia od lat jest taki sam. Zawsze wstaje o trzeciej w nocy. Modli się wówczas za tych, którzy prosili go o modlitwę. – Kiedyś o północy, gdy po kilku ciężkich dniach poprosił mnie o przetłumaczenie e-maila, rozpłakałam się ze zmęczenia. Chciałam pomóc, ale już nie mogłam – opowiada Edyta Tombarkiewicz, polska tłumaczka o. Bashobory. – Gdy zapytałam, skąd on bierze siłę do tak intensywnej pracy, powiedział: „Siłę daje mi wstawanie w nocy. To czas na spotkanie z Jezusem. Bez tego nie ruszyłbym z miejsca. Czy śpię godzinę, czy całą noc, punkt trzecia jestem przez Niego budzony".

Po nocnej modlitwie jeszcze na godzinę się kładzie. Od 5 do 7 rano przygotowuje się do mszy św. lub modlitewnego spotkania z wiernymi.