Wyrok stanowi odpowiedź na pytania zadane Trybunałowi przez sądy z Austrii i Belgii. Rozstrzygały one spory między ubezpieczycielami a podróżnymi z tych krajów, którzy w związku z pandemią Covid-19 (i ostrzeżeniami w tej sprawie wydawanymi przez władze) w 2020 r. odwołali swoje wycieczki na Gran Canarię i Dominikanę. W wyniku rozwiązania tych umów organizatorzy wyjazdów ogłosili upadłość, a klientom pozostało dochodzenie zwrotu wpłaconych środków właśnie od ich ubezpieczycieli.
Ci jednak odmówili wypłaty, wskazując, że ubezpieczenie obejmowało jedynie ryzyko tego, że impreza nie odbędzie się z powodu upadłości organizatora. Pytania zadane przez sądy krajowe dotyczyły interpretacji art. 12 i 17 dyrektywy w sprawie imprez turystycznych. Zobowiązuje ona państwa członkowskie do zapewnienia, by organizatorzy imprez turystycznych posiadali odpowiednie zabezpieczenia na wypadek zwrotu wszelkich opłat dokonanych przez podróżnych (lub w ich imieniu) w takim zakresie, w jakim nie skorzystali z opłaconych usług ze względu na bankructwo organizatora (art. 17).
Czytaj więcej
Konsument, który zarezerwował zagraniczną wycieczkę, może pozwać organizatora przed sąd miejsca swojego zamieszkania. Dotyczy to również sytuacji, gdy konsument i organizator mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym samym państwie - orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE.
Sąd austriacki miał wątpliwość, czy musi istnieć związek przyczynowy między niewypłacalnością a niewykonaniem usługi turystycznej. Literalna wykładnia sugerowałaby, że tak, ale sprzeciwia się jej motyw 39 dyrektywy, który nakazuje zapewnienie „pełnej ochrony” i zwrotu „wszystkich opłat”.
Z kolei sąd belgijski uważał, że zabezpieczenie przewidziane w art. 17 dyrektywy dotyczy tylko sytuacji, gdy impreza nie odbyła się z powodu upadłości organizatora. Zastanawiał się jednak, czy taka interpretacja nie prowadzi do nieuzasadnionej dyskryminacji, oraz czy jest możliwa do pogodzenia z wysokimi standardami ochrony konsumentów w UE.
