Istnienie okresowej emerytury kapitałowej związane jest z reformą emerytalną z 1999 r. Wprowadziła ona tzw. II filar systemu emerytalnego, czyli otwarte fundusze emerytalne (OFE). Po wejściu w życie reformy wszystkie osoby odprowadzające składki emerytalne, które urodziły się po 1968 r., musiały zapisać się do wybranego przez siebie OFE. W przypadku osób urodzonych między 1949 a 1968 rokiem zapis był dobrowolny.
Wskutek reformy składka emerytalna osób, które zapisały się do OFE, dzielona jest na dwie części. Jedna jest ewidencjonowana na koncie w ZUS (I filar emerytalny), a druga przekazywana do OFE lub do OFE i na subkonto w ZUS (II filar). Drugi scenariusz (OFE i subkonto) jest możliwy od 2014 r. Również od 2014 r. uczestnictwo w OFE jest dobrowolne.
Istniejące dziś mechanizmy przyznawania okresowych emerytur kapitałowych oraz to, co dzieje się po ich wygaśnięciu to efekt:
- reformy emerytalnej z 1999 r.;
- przepisów dotyczących emerytur kapitałowych uchwalonych w 2008 r. (ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych);
- zmian w systemie emerytalnym obowiązujących od 2014 r. (przeniesienie części środków z OFE na subkonta w ZUS, dobrowolność OFE itd.);
- podniesienia wieku emerytalnego od 1 stycznia 2013 r., a potem cofnięcie tej zmiany i obniżenia od 1 października 2017 r.
Czytaj więcej
Wielu małżonków prowadzi wspólne konto bankowe. Czy umowa rachunku wygasa wraz ze śmiercią jednego z nich?
