Arkadiusz Jakubik: Zagram Jacka Kuronia. To będzie opowieść o wielkiej miłości

Do tej pory dzieliłeś swoją działalność na muzykę i film – teatr zaniedbałeś. Teraz projektem „Romeo i Julia żyją” scalasz swoją twórczość. Jak wymyśliłeś ten teatralny podcast wg scenariusza filmowego w formie płyty, a już niedługo koncertu?

Chyba w sposób podświadomy połączyłem swoje przestrzenie aktywności twórczej. Teatr, faktycznie, porzuciłem, ale coraz częściej myślę, żeby wrócić na scenę, bo im dłuższa będzie przerwa – tym będzie to trudniejsze. Pamiętam, jak ze trzy lata temu zadzwonił do mnie Zbyszek Libera z pytaniem od Mai Kleczewskiej, czy bym nie zagrał Blooma w jej poznańskim „Ulissesie”, ale akurat byłem tuż przed zdjęciami do „Informacji zwrotnej”. Nie było jak. Ale żałuję.

A jak zaprojektowałeś koncerty promujące „Romeo i Julia żyją”?

To, jak wygląda mój teatrzyk muzyczno-filmowy, pokazaliśmy już na festiwalu teatralnym w Inowrocławiu. Mam nadzieję, że to oryginalna propozycja, jakiej nie sposób znaleźć na teatralnej scenie. Gramy niby normalny koncert, całą płytę, ale wizualną częścią tego performance’u są projekcje wideo, które zrobił dla nas Natan Berkowicz, uzdolniony autor wideoartów między innymi dla Krzysztofa Warlikowskiego i Jana Klaty. Jego wizualna wrażliwość jest absolutnie niebywała. Nie stworzył bowiem ilustracji 1:1 tego, o czym śpiewam, tylko swój kontrapunkt, komentarz do historii, którą opowiadam. A moim marzeniem jest, aby podczas słuchania płyty lub oglądania performance’u odbiorcy czasami zamknęli oczy i spróbowali nakręcić w wyobraźni swój film. Żeby dali Romeo i Julii twarz swoją i ukochanej osoby. Przez filtr swojego życia opowiedzieli swoją historię o Romeo i Julii, którzy dla mnie nie mają konkretnego wieku.

Arek Jakubik podczas sesji do concept albumu „Romeo i Julia żyją”

Foto: Hanna Nawrot/Mat.Pras.

Żyją ze sobą długo, ale trudno powiedzieć, że cały czas szczęśliwie, bo przecież mało się nie pozabijali.

Zacznijmy od pytania, przez kogo ta cała tragedia u mistrza Szekspira? Otóż wszystkiemu winni są księża. Gdyby brat Jan przekazał list z planem ojca Laurentego Romeowi – ten ostatni by przeżył. Gdyby ksiądz Laurenty się nie spóźnił, tylko przyszedł parę minut wcześniej – również wszystko by się potoczyło inaczej, a Romeo i Julia spokojnie mogliby dożyć dziewięćdziesiątki!

Powiedz proszę, jak to wygląda w twoim ciągu dalszym.

Jeden z bohaterów, niejaki Karol Jeż, ksywa Dziki Zwierz, przyjaciel głównego bohatera Jana Marca, ma w spektaklu, próbowanym na scenie Domu Kultury w Piasecznie zagrać ojca Laurentego i zakochaną parę uratować, czyli przyjść odrobinę wcześniej niż u Szekspira. Taki jest pomysł Jana i Krystyny Marców na nową wersję historii. A wszystko zaczęło się od mojego scenariusza o aktorskim małżeństwie z podwarszawskiego Piaseczna. Ostatecznie ten ryzykowny, zwariowany projekt przerobiłem na piosenki i każda z nich, a jest ich dziesięć, mam nadzieję, obroni się osobno jako singiel. Mnie zależało jednak na konceptualnym albumie oraz na tym, żeby słuchaczy „zaszantażować” różnymi atrakcjami, by wysłuchali płyty od początku do końca – tak jak kiedyś słuchało się Pink Floyd, Genesis czy Black Sabbath. Na płycie są wykorzystane wszelkiego rodzaju zabiegi filmowe na czele z cięciami, zmianami planów, retrospekcjami, punktami zwrotnymi, żeby trzymać uwagę widza jak w dobrym serialu.

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

Kobieta będzie kierować Filharmonią Narodową

1 września 2025 roku dyrektorem Filharmonii Narodowej zostanie Zofia Zembrzuska. Taką decyzję po...

Atrakcji jest co niemiara. Nie chciałbym spojlerować, ale to trójkąt miłosny, a w zasadzie czworokąt, zaś w nim znany aktor Cezary Kot i wypadek z jego udziałem, a także nieznana blondyna, pożar sklepu Jana Marca z antykami i mnóstwo marihuany. Dzieje się tak wiele, że pomimo zapewnienia zawartego w tytule trzeba zapytać, czy Romeo i Julia naprawdę przeżyli.

Tę kwestię wolałbym jednak pozostawić słuchaczom. Niech sami sobie odpowiedzą na pytanie, co tak naprawdę stało się z Janem i Krystyną Marcami. To jest pytanie, które pojawia się także w sondach ulicznych między piosenkami. I tyle słyszymy wersji, ilu jest świadków. Muszę dodać, że jako widz nie lubię wychodzić z kina w totalnej depresji. Nie chodzi nawet o happy end, ale jakiekolwiek światełko w tunelu musi się pojawić. Dlatego po kilku miesiącach od zakończenia pracy nad płytą dopisałem codę, czyli dziesiąty numer, pod tytułem „Epilog”.

Czy miałeś jakieś inspiracje prywatne?

Może? Kiedyś Romeo miał na imię Oskar, a Julia – Ruth. Spektakl pod tytułem „Oscar i Ruth” grałem z moją żoną Agnieszką przez 17 lat. Ale po tym, jak Agnieszka złamała nogę w trakcie przedstawienia, nie udało nam się już wrócić do grania. Graliśmy wtedy nie tylko w Teatrze Powszechnym w Warszawie, ale po całej Polsce. Wystarczyły nam dwie siatki z Ikei z rekwizytami, do tego dwa krzesła, jedna sukienka z kapelusikiem i garnitur. To był nasz domowy teatr. Umówiłem się nawet sam ze sobą, że jak już nikt nas nie będzie chciał oglądać w teatrze – to będziemy to przedstawienie grać w domu dla naszych przyjaciół. I tak może zrobimy, bo spektakl zmieniał się razem z nami. Był zupełnie inny na premierze w 2001 r. i inny będzie, kiedy będziemy po dziewięćdziesiątce używali balkonika oraz laseczki. Ten spektakl był rodzajem naszej małżeńskiej terapii, ponieważ nigdy nie mogliśmy go zagrać pokłóceni. A ponieważ ja jestem upartym osłem spod znaku Koziorożca, zaś moja Agnieszka zaciętym Skorpionem – jeżeli przychodzą ciche dni, a i w najwspanialszych małżeństwach takie rzeczy się zdarzają, to żadna strona nie wyciąga ręki. Kiedyś jechaliśmy do Teatru Powszechnego godzinę w milczeniu. Siedzieliśmy też w ciszy w garderobie. Przyszedł inspicjent, powiedział: „Kochani, za 15 minut zaczynamy”. A my nic. Minuta do rozpoczęcia – a my nic.

Kto miał pierwszą kwestię do wypowiedzenia?

To nie miało znaczenia, bo my nie mogliśmy wyjść na scenę. Staliśmy za kulisami, widzieliśmy światła, spektakl się zaczął, a my nic… I wtedy… Będę sprawiedliwy. Czasem ja, czasem Agnieszka zdobywaliśmy się na gest pojednania. Trzeba się przytulić, pocałować. I dopiero mogliśmy wyjść na scenę. W jakimś sensie Oskara i Ruth zamieniłem na Romea i Julię.