Już wiadomo, co będzie najbardziej komentowanym wydarzeniem politycznym tego weekendu. To wyrzucenie Marka Migalskiego z delegacji Prawa i Sprawiedliwości w Parlamencie Europejskim.

To oczywiście kara za list otwarty Marka Migalskiego, w którym eurodeputowany apelował do prezesa PiS o zmianę linii partii.

Można w tym miejscu Komitetowi Politycznemu PiS – czyli organowi, który wydał wyrok na Migalskiego – pogratulować wyczucia chwili, bo oprócz podania konkurencji i mediom powodu do negatywnych komentarzy, przypomniał sam list. A nim coraz mniej się emocjonowano, bo przecież opublikowany został aż dwa tygodnie temu. W świecie mediów i polityki to cała epoka.

Nieprawdziwą jednak konstatacją byłoby stwierdzenie, że w kierownictwie PiS siedzą polityczni analfabeci, nieświadomi skutków swojej decyzji. Ci ludzie zjedli zęby na polityce. Kierują się jednak inną logiką.

Aby zrozumieć tę motywację, trzeba najpierw zaznaczyć, że wyrzucenie Migalskiego musiało być inicjatywą samego prezesa partii. Lub przynajmniej uzyskać akceptację Jarosława Kaczyńskiego.

Formalnie o wykluczenie eurodeputowanego wnioskowało dwóch innych europosłów – szef delegacji PiS w Parlamencie Europejskim prof. Ryszard Legutko i Tomasz Poręba. Jednak w PiS nikt nie ma wątpliwości, że prof. Legutko przyjął – być może nawet bez entuzjazmu – rolę egzekutora. Młody i ambitny Poręba zaś postanowił błysnąć lojalnością wobec prezesa.

Logika tej decyzji jest następująca: to prawda, że medialny szum wokół Migalskiego przyniesie spore szkody partii, ale pozostawienie bez kary jego listu będzie bardziej szkodliwe.

List Migalskiego spotkał się w PiS ze zbyt życzliwym – z punktu widzenia Kaczyńskiego – przyjęciem. Pozytywnie wypowiedzieli się o nim m.in. Joanna Kluzik-Rostkowska, Paweł Poncyljusz czy Elżbieta Jakubiak. Na dodatek Jakubiak i Poncyljusz udzielili ostatnio kilku wywiadów krytycznych wobec obecnej linii PiS. Należało to przeciąć.

Pytanie tylko, czy ta swoista pedagogika przyniesie oczekiwane rezultaty. Emocje w grupie tzw. pisowskich liberałów oraz w prawie całym młodszym pokoleniu polityków tej partii wskazują na to, że efekty tej decyzji mogą być odwrotne od zamierzonych. Wprawdzie szefostwo ma świetny środek dyscyplinujący, czyli układanie list wyborczych (a wybory parlamentarne już za rok), ale frustracja tak wielkiej grupy polityków może się przerodzić w ferment. I do kampanii wyborczej roku 2011 PiS wejdzie jako partia skłócona, niezdolna do skoordynowanych działań oraz wyprana z wiary w zwycięstwo.

Można być pewnym, że „liberałowie” nie zaakceptują wykluczenia Migalskiego.

– To smutne wydarzenie – mówi „Rz” eurodeputowany PiS Konrad Szymański.