Kuczyński: generał Jaruzelski u Komorowskiego

W mediach zahuczało o udziale Wojciecha Jaruzelskiego w naradzie przed wizytą prezydenta Miedwiediewa. Monika Olejnik w środowej „Kropce nad i” sugerowała, że 20-latkowi nie da się wytłumaczyć, dlaczego prezydent wolnej Polski zaprasza twórcę stanu wojennego do Pałacu. Może jednak warto tłumaczyć, choć niekoniecznie trzeba wszystkim. Bo fenomen jest wart zastanowienia.

[srodtytul]Dwie Polski Ludowe[/srodtytul]

Mija oto 30 lat od 13 grudnia 1981 roku. Przez te 30 lat połowa lub więcej niż połowa Polaków w różnym wieku zachowała szacunek dla generała i zrozumienie dla jego przecież dotkliwej, bolesnej decyzji. Jest też ciągle wielka rzesza Polaków, którzy, nie tęskniąc za Polską Ludową, a nawet jej nie znając, bo są za młodzi, nie zgadzają się z opiniami, że była to prowincja pod sowiecką okupacją czy tylko coś w tym rodzaju.

Nie zgadzają się, bo widzą w niej jedyne możliwe wtedy państwo polskie. Niesamodzielne, niedemokratyczne, ba – represyjne, a przez pewien czas wręcz terroryzujące ludność, ale polskie, z polskim językiem, szkołą, kulturą, administracją, armią i międzynarodowym uznaniem. I oczywiście niemało jest Polaków, którzy sądzą coś zupełnie innego o Wojciechu Jaruzelskim,

[srodtytul]13 grudnia i PRL. I tak będzie długo albo zawsze. [/srodtytul]

Nie istnieje nic takiego, co by jeden z tych trwałych nurtów opinii publicznej stawiało wyżej od drugiego, nic takiego, by jeden z nich uznać za właściwy czy prawdziwy, a drugi za niewłaściwy i fałszywy. Szanujący generała to nie są Polacy oszukani czy zsowietyzowni, a nienawidzący go prawdziwi i właściwi. To są Polacy co innego myślący.

30 lat temu stałem po przeciwnej niż generał stronie i 13 grudnia zostałem internowany. I wtedy, i później czułem, że w konflikcie, który nas rozdzielał, nie tylko ja mam rację, czułem, że racje są podzielone, choć moje bardziej zasadnicze, a jego bardziej związane z konkretnym czasem. Mieliśmy rację, chcąc pełnej suwerenności dla kraju i chcąc wolności, bo ona jest po życiu najważniejsza. Ale i On miał ją także, bo tamten kształt państwa w tamtym czasie mógł wskutek konfliktu, który narastał, zmienić się tylko na gorszy.

Dziś można się bezpiecznie bawić w historyczną żonglerkę dokumentami, by uzasadniać z góry przyjęte przekonania, że ZSRR przyjąłby biernie upadek komunizmu w najważniejszym dla niego kraju Europy. Wtedy na szali był los milionów ludzi i takie przekonania, gdyby doszły do głosu, a słyszało się je, mogłyby nas drogo kosztować. Płomień musiał zgasnąć.

[srodtytul]Wspólny wymiar dramatu[/srodtytul]

Zgaszono go z widoczną już wtedy troską o ograniczenie skutków tak niebezpiecznej operacji, jaką był stan wojenny, choć niestety tragedii i krzywd nie uniknięto. Byliśmy po dwu stronach wspólnego narodowego dramatu, który nie mógł trwać, a zakończyć go najlepiej dla wszystkich można było przez spacyfikowanie jednej części narodu, co prawda znacznej większości, przez drugą.

Wtedy ten wspólny wymiar konfliktu, choć obecny, słabo docierał albo wcale nie docierał do nas, do tych, których nadzieje zgaszono w noc grudniową. Stał się widoczny po tym, co nastało osiem lat później, gdy rządząca Polską Ludową ekipa dostrzegła, że czas panowania nad narodem się kończy i nastaje czas jego wolności, któremu – choć były takie pokusy i takie naciski – tamy stawiać nie wolno, lecz trzeba pomóc.