Kwestia szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy pracowników w wieku przedemerytalnym w dalszym ciągu budzi kontrowersje, pomimo licznych wypowiedzi orzecznictwa. Zgodnie z art. 39 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż cztery lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Za utrwalony można przy tym uznać pogląd, zgodnie z którym użyte w art. 39 k.p. pojęcie wieku emerytalnego należy utożsamiać nie tylko z powszechnym wiekiem emerytalnym określonym w przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. DzU z 2018 r., poz. 1270 ze zm. – ustawa emerytalna), ale także z obniżonym wiekiem emerytalnym przewidzianym w przepisach emerytalnych dla niektórych grup ubezpieczonych. Dlatego też wyrażony w tym przepisie zakaz wypowiedzenia umowy o pracę obejmuje, między innymi, pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli dalszy okres zatrudnienia umożliwi im uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem niższego wieku emerytalnego na podstawie art. 32 lub art. 46 albo na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej (wyrok SN z 10 października 2018 r., sygn. II PK 161/17 ).
