– Celem była destabilizacja Serbii poprzez fizyczne – lub inne – usunięcie Vučicia – wyjaśniała pani premier przyczyny podsłuchiwania prezydenta. – Myślę, że to zbieranina ludzi ze służb (przede wszystkim MSW), ale też z (rządzącej) Serbskiej Partii Postępowej, do której i ja należę. Ta zbieranina obejmuje też organizacje kryminalne, mafię, część mediów w Serbii, jak i część systemu sądowniczego, no i nie obeszło się bez ingerencji zagranicznych wywiadów – opisała z kolei, kto to robił. Niczego to jednak nie wyjaśniło.
O śledztwie w sprawie podsłuchiwania szefa państwa informował jeszcze w styczniu minister spraw wewnętrznych. Szef resortu uważał, że życie Vučicia jest zagrożone, gdyż wypowiedział on wojnę zorganizowanej przestępczości. Za słowami poszły czyny w postaci aresztowań wśród przywódców czarnogórskich klanów mafijnych.
Jednak skala i długotrwałość podsłuchu („to były miesiące, a może i lata" – premier Brnabić) jest zaskakująca. W dodatku mimo mijających miesięcy nie ma informacji o zatrzymaniu jakichś „spiskowców". – Bez wątpienia jest w tym część spektaklu dla publiczności. Ale też jest to walka buldogów pod dywanem w elicie władzy – zastrzega w rozmowie z „Rzeczpospolitą" Marta Szpala, ekspert z Ośrodka Studiów Wschodnich.
Rozgorzała ona najwyraźniej po jesiennych przetasowaniach w rządzie, których dokonał prezydent, wzmacniając swoją – i tak bardzo silną – pozycję. W kraju z bardzo ograniczoną swobodą mediów i praktycznie pozbawionym opozycji Aleksandar Vučić jest najważniejszy. Jednocześnie jednak Serbia jest na cenzurowanym, właśnie ze względu na autorytarny styl rządzenia oraz siłę kryminalnego podziemia, które miejscami zrosło się z elitą władzy.
– Belgrad bardzo obawia się nowej, amerykańskiej administracji. Z poprzednią Donalda Trumpa miał świetne stosunki – wskazuje Szpala. Może to skłaniać Vučicia do podejmowania zaskakujących kroków: rozpętania kampanii przeciw mafii na użytek wewnętrzny (przy okazji usuwając niewygodnych współpracowników), a na zewnątrz – dyplomatycznej ofensywy w regionie Bałkanów Zachodnich. To ostatnie, by udowodnić, że bez Serbii nie można rozwiązać tamtejszych problemów.
