„Opcja niemiecka" jest jak powieść kryminalna drugiego sortu. Są wprawdzie poważne luki w narracji, nielogiczności intrygi, autor czasem się powtarza, a czasem sobie zaprzecza – ale całość napisana jest z pasją, z niewątpliwym talentem literackim i wciąga. Może uwieść stylem, ale czytelnika świadomego zastosowanych chwytów nie przekona.

Przede wszystkim dlatego, że dowody przedstawione przez Piotra Zychowicza wprost zaprzeczają jego tezom. W jaki sposób? Otóż złotym cielcem autora „Opcji niemieckiej" jest polityczny realizm. W czasach okupacji niemieckiej wyrazem owego realizmu miały być podejmowane przez niektóre środowiska próby stworzenia lokalnego polskiego rządu w Generalnym Gubernatorstwie.

Autor twierdzi, że taka kolaboracyjna władza mogłaby uchronić Polaków przez wyniszczeniem. Być może mogłaby, gdyby miała szansę powstać. Jednak w praktyce wszystkie polskie inicjatywy mające na celu nawiązanie politycznych kontaktów z okupantem, które wymienia Zychowicz, kończyły się porażką, bo kolaboracyjnego rządu nie chciał ani Hitler, ani większość kierownictwa III Rzeszy. Gdyby bohaterowie Piotra Zychowicza chcieli się kierować tak uwielbianym przez niego realizmem, powinni szybko zrezygnować z „opcji niemieckiej", która okazała się zwyczajną naiwnością. Powinni uznać za realistę generała Władysława Sikorskiego, który podpisał umowę z Sowietami, a więc z tym okupantem Rzeczypospolitej, który był otwarty na współpracę. Bo naziści dopiero wtedy, gdy zaczęli się w panice wycofywać wykazali zainteresowanie Polakami (przykład Brygady Świętokrzyskiej). Tyle że w tym momencie wojny wspieranie przegranych Niemców było tylko postawą romantyczną i idealistyczną, sprzeczną z zasadami polityki realnej.

Pewien znany prawicowy publicysta tezy stawiane przez Piotra Zychowicza nazwał kuglowaniem z polskością. Ja tak ostrych słów wobec twórczości Zychowicza bym nie używał. W normalnej Polsce, w normalnej sytuacji „Opcja niemiecka" byłaby elementem zwyczajnej debaty na temat tradycji i tożsamości narodowej, na temat słuszności i niesłuszności historycznych wyborów.

Sęk w tym, że III RP nie jest całkiem normalnym krajem. Nie ma u nas równoprawnego traktowania poglądów – tradycyjny patriotyzm jest lekceważony, wyśmiewany, usuwany z mainstreamowych mediów i spychany do moherowej niszy. Bohaterstwo jest traktowane jak przewina, honor jak frajerstwo, dotrzymywanie zobowiązań jak naiwność. Debata publiczna jest prowadzona pod czujnym okiem ideologicznych strażników politycznej poprawności, w sprawach narodowych konsekwentnie stosujących pedagogikę wstydu, wmawiających Polakom, że powinni czuć odpowiedzialność za wszystkie chyba historyczne zbrodnie, z Holokaustem na czele.

Piotr Zychowicz usiłuje uniknąć wcielenia go do obozu pedagogów wstydu – dlatego tak płomiennie podkreśla „patriotyczne pobudki" niedoszłych polskich sojuszników Hitlera. Nie sposób jednak nie dostrzec, że w czasach, gdy lewicowo-liberalny salon robi co może, aby Polaków przedstawiać jako kolaborantów i szmalcowników, autor „Opcji niemieckiej" odgrywa rolę pożytecznego idioty gazetowowyborczej machiny propagandowej.