W debacie Habermasa z kardynałem Ratzingerem pojawia się jednak wątek, który wskazuje na realną zbieżność poglądów obu myślicieli. Chodzi o inżynierię genetyczną. To, że katolicki hierarcha dostrzega poważne niebezpieczeństwa związane z wchodzeniem człowieka w rolę Boga, nie powinno dziwić. Inaczej jednak jest w przypadku lewicowca, przekonanego – jak mogłoby się wydawać – o tym, że ludzkość posuwa się na drodze postępu i usamodzielnia względem rozmaitych ograniczających ją tradycji religijnych.

A jednak i „frankfurtczyk" skonstatował, że nie można abstrahować od tego, iż inżynieria genetyczna wykraczająca poza działania o celach terapeutycznych i używana do realizacji przedsięwzięć eugenicznych przywołuje skojarzenia z eksperymentami, jakie na ludziach przeprowadzali naukowcy w III Rzeszy.

Znamienne, że temat postsekularyzmu Habermasa „Pressje" podejmują w kontekście rozważań nad intronizacją Chrystusa Króla. Wielu Polakom kojarzy się ona ze swoistym prawicowym obciachem: politycznym operowaniem kategoriami religijnymi, które przybiera karykaturalne formy i zalatuje na kilometr bigoterią. W dodatku lewica i liberałowie stawiają orędownikom intronizacji Chrystusa Króla zarzut, że zamiast troszczyć się o własne nawrócenie, próbują narzucać z użyciem politycznego przymusu wiarę katolicką ogółowi społeczeństwa.

Tymczasem – jak w „Pressjach" wyjaśnia na przykład znany filozof i teolog ksiądz Czesław Stanisław Bartnik – elementy przaśnej, prymitywnej, bogoojczyźnianej egzaltacji nie powinny tu przesłaniać sedna sprawy. Intronizacja Chrystusa Króla łączy się z uznaniem faktu, że to chrześcijaństwo z jego koncepcją danej człowiekowi przez Stwórcę niezbywalnej godności, a nie żadna świecka ideologia, jest aksjologicznym gwarantem porządku społecznego, w którym chronione są prawa obywatelskie. Odwołuje się ono bowiem do trwałych wartości moralnych, a nie – jak oświeceniowy rozum – do suwerennych decyzji grupy politycznej dzierżącej akurat ster władzy.

Można więc wierzyć w zmartwychwstanie Jezusa lub nie – niech to każdy człowiek rozstrzyga we własnym sumieniu – ale jeśli chrześcijaństwo nie będzie głównym drogowskazem w polityce, to żywione przez takiego poczciwego, staroświeckiego lewicowca jak Habermas obawy o przyszłość ludzkości mogą się okazać niewystarczające, żeby powstrzymać rozmaite szaleństwa. Wszystko jedno, czy będzie to powrót eugeniki czy też otwieranie dyskusji o legalizacji kazirodztwa.