Kto jest odpowiedzialny za to, że polskie oddziały partyzanckie na Wołyniu powstały zbyt późno? Obie strony sporu, który rozdzierał wołyńskie podziemie, zrzucały winę na siebie nawzajem. Zdaniem delegata Kazimierza Banacha winny był komendant Kazimierz Bąbiński, który zbyt długo lekceważył zagrożenie ze strony UPA. Zdaniem komendanta Kazimierza Bąbińskiego winny był delegat Kazimierz Banach, który do końca wierzył, że konflikt z Ukraińcami uda się rozwiązać za pomocą negocjacji.

„AK wychodziło z założenia, że nadrzędną wobec wszystkich jest sprawa walki z Niemcami i związanych z nią zadań wynikających z ogólnego planu powstańczego – pisał Kazimierz Banach w sprawozdaniu z 7 października 1943 roku. – Delegatura jako główne zadanie dla siebie i dla wszystkich poczynań polskich na tamtym terenie stawiała przygotowanie i organizowanie samoobrony ludności polskiej, przewidując duże prawdopodobieństwo ataku ze strony Ukraińców. Kiedy ten atak nastąpił, AK stanęło również na stanowisku nadrzędności samoobrony wobec wszystkich innych spraw. Zrobiło to za późno".

Pułkownik Bąbiński, jego oficerowie i żołnierze rzecz jasna mieli w tej sprawie przeciwne zdanie.

„Banach uważał, że należy dogadać się z Ukraińcami i znaleźć z nimi wspólny język – uważał weteran AK Tadeusz Wolak. – Nie widział potrzeby tworzenia na Wołyniu polskich oddziałów zbrojnych. Uważał, że to tylko niepotrzebnie sprowokuje Ukraińców. W rezultacie pułkownik Bąbiński miał związane ręce i szereg cennych miesięcy, które można było wykorzystać do przygotowań do odparcia ataków Ukraińców na polskie skupiska, zostało straconych".

Podobne opinie można znaleźć w wielu wspomnieniach i relacjach pozostawionych przez żołnierzy wołyńskiej AK różnego szczebla. Zachowany materiał źródłowy pokazuje jednak, że sprawa ta była znacznie bardziej skomplikowana. (...)

Przede wszystkim skrajną naiwnością Kazimierza Banacha była wiara w możliwość prowadzenia dialogu i osiągnięcia jakiegoś kompromisu z OUN. W tej sprawie oficerowie Armii Krajowej bez wątpienia mieli świętą rację. Ten zarzut był trafiony. Biedny podporucznik Zygmunt Rumel – który 10 lipca 1943 roku pojechał na rozmowy z banderowcami – zapłacił za tę naiwność delegata rządu straszliwą cenę.

Z kolei zarzuty, jakoby Kazimierz Banach zaniedbał sprawy bezpieczeństwa wołyńskich Polaków, są niesprawiedliwe i krzywdzące.

Wraz z podległymi mu strukturami Delegatury Rządu na Kraj podjął bowiem działania mające na celu obronę ludności cywilnej znacznie wcześniej niż Armia Krajowa.

Już na przełomie 1942 i 1943 roku w zagrożonych miejscowościach Kazimierz Banach sformował oddziały Straży Chłopskich, a wkrótce komórki Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa. W szczytowym okresie formacja ta liczyła blisko 4 tysiące ludzi skupionych w 250 placówkach. Mimo że tylko niewielka część z nich wyposażona została w broń palną, była to siła niebagatelna, która poważnie wzmocniła samoobrony.

Krytyczne nastawienie Kazimierza Banacha do oddziałów partyzanckich nie wynikało więc z tego, że chciał pozostawić wołyńskich Polaków bez obrony. Delegat rządu na kraj miał po prostu inną niż pułkownik Bąbiński koncepcję tej obrony. Według niego prymat podczas walki z UPA powinna mieć polska samoobrona. To ona – zdaniem Banacha – mogła najskuteczniej opierać się atakom.

Delegat chciał, żeby na Wołyniu powstał szereg potężnych polskich twierdz, w których mogłaby się schronić cała ludność zagrożona pogromami.

„Wszyscy Polacy – pisał 28 lipca 1943 roku Kazimierz Banach w dramatycznej odezwie do wołyńskich rodaków – tak kobiety, jak i mężczyźni, znaleźć się winni w szeregach samodzielnej polskiej samoobrony. Polacy! Musimy wytrwać na swoich posterunkach".

Delegat obawiał się, że oddziały partyzanckie Armii Krajowej – stworzone w takiej formie, w jakiej chciał to zrobić pułkownik Bąbiński – mogą osłabić bazy samoobrony. A więc przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Na czym opierał te obawy? Na dwóch zasadniczych przesłankach.

Pierwszą z nich była niewielka liczebność polskiej społeczności na Wołyniu. A co za tym idzie, ograniczona liczba mężczyzn zdolnych do noszenia broni. Kazimierz Banach w drugiej połowie 1943 roku oceniał, że na Wołyniu żyje zaledwie 170 tysięcy Polaków. Reszta albo została wyrżnięta przez banderowców, albo wywieziona na roboty do Rzeszy, albo uciekła do Generalnego Gubernatorstwa.

Skąd więc oficerowie AK mogli wziąć żołnierzy do swoich oddziałów? Przecież nie z szeregów konspiracyjnej młodzieży z miast – Kowla, Łucka, Włodzimierza Wołyńskiego czy Równego. Młodzież ta była bowiem trzymana „w uśpieniu" do czasu powstania. Istniało więc ryzyko, że oficerowie sięgną po członków samoobron i po podległych Banachowi konspiratorów z posterunków PKB.

Obawy te niestety okazały się słuszne.

„Stwierdzam – pisał 9 sierpnia 1943 roku zastępca okręgowego delegata rządu kapitan Julian Kozłowski »Cichy« – że informacje podawane przez podległe organa Komendy Okręgu AK o zorganizowanych stanach ludzi i oddziałów nie odpowiadają istotnemu stanowi rzeczy. Operuje się wielkimi stanami ludzi rzekomo zorganizowanych, którzy faktycznie są zorganizowani i przynależni do PKB lub administracji, a wskazywani są jako członkowie oddziałów AK. Takie wypadki jaskrawe, na większą skalę, zachodziły i zachodzą w szeregu punktów, jak Pańska Dolina, Stepańska Huta, Przebraże, Zasmyki i inne. W ośrodkach tych ludność okolicznych wiosek zebrała się istotnie w celach samoobrony, lecz była zorganizowana przez czynniki administracji i PKB. Wojsko operuje tymi środowiskami jako zorganizowanymi przez siebie oddziałami AK".

Trwać do końca

Jak widać, część oficerów Armii Krajowej poszła na skróty. Zamiast zdobywać broń i wyszukiwać nowych rekrutów, po prostu przesunęła konspiratorów z pionu cywilnego do wojskowego. Przelała tę samą wodę z jednego naczynia do drugiego. Cała ich wielka akcja organizacyjna sprowadziła się do przejęcia dowództwa nad już istniejącymi polskimi strukturami.

Na tym właśnie polegał paradoks sytuacji wytworzonej w sierpniu 1943 roku. Stworzenie oddziałów partyzanckich AK z jednej strony wzmacniało placówki samoobrony, bo mogły one liczyć na pomoc z zewnątrz. Ale jednocześnie placówki te osłabiało, bo wyciągało z ich szeregów najbardziej wartościowych ludzi. (...)

Druga przesłanka, którą kierował się Kazimierz Banach, związana była z celami, jakie stawiał sobie pułkownik Bąbiński i jego organizacja. Mimo że banderowska rzeź w lipcu 1943 roku osiągnęła apogeum, wołyńska AK nie zarzuciła planów powstańczych. Przy pomocy tych samych ludzi chciała więc realizować dwa – sprzeczne ze sobą – zadania. Pisał o tym w powojennym opracowaniu major „Ostoja":

„Wobec rozwoju sytuacji, na którą zasadnicze piętno wywarła akcja ukraińska, dowódca okręgu widział dwa zadania dla Sił Zbrojnych Wołynia:

1. Obrona ludności.

2. Uderzenie na Niemców według rozkazów Komendy Głównej".

To drugie zadanie było oczywiście absurdem. Powodowało jednak, że Armia Krajowa zamiast skupić wszystkie swoje wysiłki – jak chciał tego Banach – na obronie mordowanych Polaków, toczyła całkowicie zbędną batalię z Niemcami. Niepotrzebnie rozpraszała swoje siły. Oddziały partyzanckie AK w opinii delegata były więc niepewne.

W każdej chwili mogły wymaszerować z chronionych przez siebie miejscowości, aby realizować zadania związane z walką z Niemcami. To zaś automatycznie oznaczało, że Polacy pozostawali bez żadnej ochrony przed banderowcami. Członkowie samoobrony zostali bowiem wcześniej wcieleni do oddziałów! Również broń, którą dysponowała samoobrona, została przejęta przez oficerów AK.

„Organizacyjna sieć administracji i PKB – pisał Kazimierz Banach w rozkazie z 20 września 1943 roku – jako sieć samoobrony ludności polskiej nie może być w żadnym wypadku zachwiana. W razie bowiem wycofywania się wojska z danego terenu, jak to obecnie ma miejsce w Inspektoracie Równe oraz w powiatach Krzemieniec i Horochów, ludność polska pozostałaby bez żadnej organizacji. Nasz aparat musi trwać na miejscu, dokąd choćby jeden Polak jest na danym terenie. Inaczej mówiąc, nasz aparat ewakuuje się jako ostatni".

Przedmiotem konfliktu między delegatem a komendantem nie było więc to, czy chronić Polaków, ale jak ich chronić. Autor tej książki przychyla się do opinii, że racja leżała po stronie Kazimierza Banacha. Formowanie oddziałów partyzanckich na terenie Wołynia było palącą koniecznością. Jak wcześniej napisałem, należało to zrobić już na początku roku. A nie czekać – jak pułkownik Bąbiński – aż banderowcy wyrżną dziesiątki tysięcy Polaków. I puszczą z dymem pół polskiego Wołynia.

Oddziały te nie mogły jednak osłabiać baz samoobrony, lecz winny być dla nich uzupełnieniem i wsparciem. Znaleźć w nich powinni się wszyscy konspiratorzy z miast Wołynia, a także młodzi mężczyźni ze spalonych wiosek, którzy na skutek bierności AK zaciągnęli się do sowieckiej partyzantki i niemieckiej policji. Powtórzmy to jeszcze raz: akcja Armii Krajowej była po prostu potwornie spóźniona.

Wszystko to sprawiło, że stworzenie polskich oddziałów partyzanckich, zamiast oczyścić atmosferę, doprowadziło do kolejnego ostrego konfliktu między komendantem a delegatem. Kolejnego, gdyż w połowie roku 1943 wydawało się już, że spór wreszcie się zakończył. Że obaj panowie zdołali się wznieść ponad urazy i zakopać topór wojenny.

Kazimierz Banach poszedł na ustępstwa i zgodził się uznać prymat wojska w kierowaniu walką z UPA. 19 lipca 1943 roku delegat i komendant wydali wspólny rozkaz w sprawie scalenia obu pionów polskiej konspiracji. Banach przekazał Armii Krajowej znaczną część broni i wszystkich żołnierzy PKB, którzy nie ukończyli czterdziestu lat.

Nie oznaczało to jednak całkowitej kasacji siatki posterunków Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa. Ich stany miały zostać uzupełnione o starsze roczniki, a formacja ta nadal miała odgrywać swą główną rolę – obrońcy polskiej ludności Wołynia przed banderowcami.