„Poznałem ją na Tinder" – piękna fraza, prawda? To musiało być jakieś pięć lat temu. To wtedy raper Tede wydał płytę „Vanillahajs" i to wtedy musiałem usłyszeć słowa rozpoczynające piosenkę „Wunder-Baum".
Pierwszy polski utwór o Tinderze był przez chwilę wydarzeniem, ale spektakularnego sukcesu nie odniósł. W przeciwieństwie do Tindera, który przez tych pięć lat stał się gigantem nowych technologii i symbolem nowych czasów. I akurat Dzień Świętego Walentego, kiedy cała Polska oblepiona jest serduszkami, to dobry moment, żeby się zastanowić, co to tak naprawdę oznacza.
Prof. Zbigniew Lew-Starowicz, na którego książkach i kultowej rubryce „Ars Amandi" wychowały się dwa pokolenia Polaków, na moje pytanie, czy nowe technologie zniszczyły sztukę uwodzenia, odpowiedział, że takie stwierdzenie byłoby przesadą. Z pewnością ją uprościły. Bo kto dziś pisze listy, skoro wystarczą SMS-y – zapytał retorycznie.
Tę wyliczankę można ciągnąć długo. Kto miesiącami zabiega o uwagę pięknej kobiety, skoro równie urodziwe można spotkać na Tinderze i bez wysiłku się „zmatchować". Kto będzie śpiewał nastrojowe piosenki, skoro może włączyć Spotify'a? Itd. Itp. A wszystko to sprawia, że dawne formy właściwie przestały istnieć. Nie będzie już takiej poezji miłosnej jak kiedyś i pełnej uniesień epistolografii. Będą kombinacje zer i jedynek, z których składają się nasze maile, posty i SMS-y. A przecież kiedyś te zera i jedynki znikną razem z serwerami, na których je umieszczono.
Można nad tym załamywać ręce, ale chyba lepiej się zastanowić, czy sztuka elektronicznego uwodzenia nie ma jednak pewnych plusów. Najważniejszym jest chyba to, że dzięki nowym technologiom – to znowu spostrzeżenie prof. Lwa-Starowicza – łatwiej odnaleźć miłość ludziom nieśmiałym. Świat wirtualny oferuje anonimowość i ktoś, kto w kontaktach bezpośrednich radzi sobie słabo, tam może pokazać się od swojej najlepszej strony.
