Mirosław Żukowski: Legia w kolorze blue

Szczególnie dla tych, którzy – tak jak ja – nie mają wątpliwości, że jedną z najpiękniejszych barw sportu jest ziemny kort w zachodzącym słońcu. Podczas turnieju Roland Garros czekałem często na bocznym korcie do ostatniej piłki, by jeszcze raz to zobaczyć, i prawie nigdy nie byłem sam.

Europejska kultura tenisowa to ceglana mączka praktycznie wszędzie – w Paryżu, Rzymie, Monte Carlo czy Madrycie. Tylko Anglia ze swoją trawą szła inną drogą, jednak na kontynencie kortów trawiastych było zawsze jak na lekarstwo. Trzeba też przyznać, że Amerykanie i Australijczycy przyjeżdżający grać do Europy ceglanej mączki nienawidzili. Mówili na nią „dirt”, czyli brud.

Czytaj więcej

Tenis

BNP Paribas Warsaw Open. Iga Świątek uszczęśliwiła stolicę

Iga Świątek wygrała turniej BNP Paribas Warsaw Open, pokonując Laurę Siegemund 6:0, 6:1. Teraz na liderkę światowego rankingu czeka Ameryka.

Dla nas, zakochanych w tenisie po lekturze książek Bohdana Tomaszewskiego, ten brud był powodem do dumy. Gdy wracaliśmy do domu po kilku godzinach na korcie, ceglany pył na białych skarpetkach wyróżniał nas z tłumu, a przynajmniej tak myśleliśmy. Z młodzieńczą bezczelnością okazywaliśmy naszą wyższość wobec tych, którzy po prostu kopali piłkę.

Nazwiska przedwojennych tenisistów, ich słabe i mocne strony znałem po lekturze książek Pana Bohdana tak, jakby grali w moich czasach. Gdy wchodziłem do domku klubowego Legii (dziś w ruinie, trzeba go zasłaniać, by nie psuł widoku), prawie słyszałem perlisty śmiech Jadwigi Jędrzejowskiej grającej w brydża z przedwojennymi notablami.

Po wojnie wiele z tego nastroju udało się zachować. Paradoksalnie może dlatego, że tenis dla nowej władzy był sportem historycznie podejrzanym, a praktycznie drugorzędnym, bo w tamtych czasach nieolimpijskim, niedającym medali. Tuż obok kortów, a często nawet pod ich trybunami rosła w siłę potęga Legii, a tenis stawał się ważny tylko w dniach, gdy Polska grała w Pucharze Davisa. Klimat tamtych lat doskonale oddał Andrzej Fąfara w książce o polskiej tenisowej legendzie lat 50. i 60. Władysławie Skoneckim „Cicho, Władek gra”. Niestety, niełatwo ją kupić, ale postarać się warto.

Tamta Legia – obok kortów także basen – to były kultowe miejsca. Gdy miało się szczęście, tak jak ja, trafić tam w towarzystwie Adama Choynowskiego, ówczesnego tenisowego pióra nr 1 „Przeglądu Sportowego” i mego tenisowego nauczyciela Andrzeja Karczewskiego (mistrza świata dziennikarzy w tenisie), to było czego posłuchać i na co popatrzeć.

Prezesem sekcji tenisowej Legii był przez długie lata mecenas Jerzy Lewiński. Tylko on, gdy Andrzej w meczu z nim zagrał morderczego skróta, mógł pozwolić sobie na taki żart: „Proszę pana, czy to czasem nie antysemityzm?”.

Skoneckiego pamiętać nie mogę, moim bohaterem z centralnego kortu Legii był Wojciech Fibak. Gdy Polska w Pucharze Davisa grała ze Szwecją (Bjoern Borg) czy Włochami (Andriano Panatta, Corrado Barazzutti), byłem na trybunach już od rana, by zająć jak najlepsze miejsce. Fibak nas wówczas fascynował z powodów nie tylko sportowych, lecz po prostu jako młody Polak - jeden z nas, wychowany w tym samym siermiężnym socjalizmie - który dzięki tenisowi stał się szybko obywatelem świata.

Z tych wszystkich powodów – choć gdyby głębiej pogrzebać w pamięci, znalazłoby się ich dużo więcej – nowy centralny kort Legii to dla mnie pożegnanie z magicznym miejscem, a nawierzchnia o nazwie laykold, choć piękna jak w Nowym Jorku, jest pretekstem do refleksji słodko-gorzkiej, bo to jednak już inna, trochę mniej moja Legia.