Czego boją się mamy

Pracują, zdobywają dobrze płatne stanowiska, a po urodzeniu dziecka długo zostają w domach – to problem niejednej kobiety.

Według danych GUS ponad trzy czwarte biernych zawodowo kobiet w wieku 25 – 34 lata nie pracuje z powodu sprawowania opieki nad dzieckiem i obowiązków związanych z prowadzeniem domu.

Co zatrzymuje mamy w domach? Strach: przed zwolnieniem, przed przesunięciem na gorsze stanowisko, przed utratą dotychczasowych zarobków i przywilejów.

Zdecydowana większość respondentek ma wątpliwość, czy po powrocie do pracy uda się im połączyć obowiązki domowe z zawodowymi (26 proc.) – wynika z badania w ramach projektu "Mama w pracy", które w 2009 r. na zlecenie Human Resources Project przeprowadzili socjologowie z Uniwersytetu Łódzkiego. Z kolei 20 proc. nie jest pewnych, czy poradzą sobie w pracy, bo pozostając w domu, zostały odcięte od wiedzy związanej z branżą. Dotyczy to głównie osób, które pracują w zawodach wymagających nieustannego kształcenia (informatyka, bankowość, prawo, medycyna).

– Świat informatyki idzie bardzo szybko do przodu, a ja pracowałam przy digitalizacji map, z którymi nie miałam do czynienia przez dwa lata – mówi o swoich wątpliwościach jedna z kobiet .

[srodtytul]Co z dzieckiem?[/srodtytul]

Kolejną barierą w powrocie do pracy jest dla matek kwestia opieki nad dzieckiem.

Aż 35 proc. zastanawia się, jak małe dziecko poradzi sobie bez ich opieki. Rozłąka z maluchem jest przeszkodą w podjęciu pracy dla 20 proc. respondentek. Część z nich nie wyobraża sobie, że powierzy opiekę nad dzieckiem opiekunce. To problem 10 proc. badanych kobiet.

– Okazuje się nagle, że ktoś to musi zrobić, zaopiekować się moim dzieckiem, ale nie zrobi tak dobrze jak ja – tłumaczy jedna z respondentek.

Żaneta Gadecka, która opiekuje się dwiema córkami w wieku 6 i 2 lat, twierdzi, że te obawy nie są bezpodstawne. Sama miała różne doświadczenia z kobietami, które dorywczo opiekowały się dziewczynkami. – Ostatnia unikała wychodzenia na spacery, więc córki całe dnie spędzały w domu – opowiada. – Na dodatek zdarzyło się jej przyjść chorej.

Inny problem matek to strach przed reakcją ewentualnego pracodawcy na absencję w pracy związaną z chorobą dziecka. Ankietowane kobiety zastanawiały się nad tym, w jaki sposób będzie je traktował pracodawca, gdy zechcą skorzystać z przysługujących im dni opieki czy zwolnień lekarskich.

Jak się okazuje w wielu przypadkach przedłużanie urlopu wychowawczego wynika z nacisku mężów. O takich powodach młode mamy opowiadały psychoterapeutce Justynie Kliombce -Jarzynie z Międzynarodowej Fundacji Kobiet. Ich partnerzy na informację o planowanym podjęciu pracy pytali: "kto będzie sprzątał, gotował, zajmował domem". Teściowe dodawały: "co to za matka, która idzie do pracy, a dziecko wysyła do żłobka".

[srodtytul]Powrót z innego świata [/srodtytul]

Eksperci uważają, że największe bariery tkwią w samych kobietach, które po urodzeniu dziecka mają zaniżoną wiarę we własne możliwości, wstydzą się własnego wyglądu.

– Jak się długo siedzi w domu, to się bardzo obniża samoocena, traci się wiarę we własne możliwości – przyznaje jedna z respondentek. – Bo jak się żyje w świecie zupek i kupek, to kobiecie wydaje się, że to jest jedyna rzecz, w której może się sprawdzić.

Jak wynika z badania, do pracy łatwiej powrócić kobietom z wyższym wykształceniem, które zanim zaszły w ciążę podjęły wymagającą i atrakcyjną pracę. – W dziale zwolniło się miejsce, na które czekałam, więc skróciłam sobie urlop wychowawczy o pół roku – mówi jedna z badanych.

– Przypadki skracania urlopów dotyczą przede wszystkim kobiet na stanowiskach menedżerów w dużych korporacjach – zaznacza socjolog Julita Czernecka, współautorka projektu. – Wiedzą, że pozostanie na urlopie może złamać ich karierę zawodową, dlatego nie chcą ryzykować.