Co zostaje w kosmosie po „śmierci” gwiazdy? Astronomowie uzyskali nowe, precyzyjne dane o nietypowym obiekcie kosmicznym, który zaobserwowano już ponad 800 lat temu.
Mapa mgławicy Pa 30. Stworzono wizualizację kwitnącej „gwiazdy zombie”
24 października grupa astronomów opublikowała w „The Astrophysical Journal Letters” niezwykłą mapę mgławicy Pa 30. Wizualizację stworzono przy użyciu spektrografu Keck Cosmic Web Imager (KCWI), zlokalizowanego na wysokości 4 kilometrów w pobliżu wulkanu Mauna Kea na Hawajach. Animowana mapa 3D przedstawia pozostałości po eksplozji supernowej SN 1181 położonej w sercu mgławicy. Badacze wykorzystali spektrograf KCWI, aby sprawdzić, jak światło emitowane przez Pa 30 zmieniało się w czasie. Wyniki badania pozwoliły uzyskać animację 3D, która ukazała sposób zmieniania się kształtu mgławicy. Wizualizacja pokazuje m.in. duże, rozwijające się włókna, które przypominają płatki mniszka lekarskiego – stąd nadane obiektowi określenie „kwitnąca gwiazda zombie”.
Supernową obserwowano już w 1181 roku?
Najnowsze badania pozostałości po supernowej pozwoliły dokładnie określić badaczom czas eksplozji obiektu. Ustalono, że wybuch nastąpił w 1181 roku. Informacje o obserwacji kosmicznego zjawiska pojawiły się w zapiskach chińskich i japońskich astronomów z tego roku. W tamtym czasie donoszono o pojawieniu się tzw. gościnnej gwiazdy, którą zaobserwowano w pobliżu konstelacji Kasjopei. Jak podają zapiski, jasny obiekt był widoczny na niebie zaledwie przez kilka miesięcy: od sierpnia 1181 roku do lutego 1182 roku.
Czytaj więcej
Amerykańscy astrofizycy dokonali przełomowego odkrycia dotyczącego czarnych dziur. Udało im się zlokalizować pierwszą czarną dziurę w układzie potrójnym, a więc złożonym z trzech obiektów. Do tej pory znane były jedynie układy podwójne.
Obecnie astronomowie mają pewność, że opisane wówczas zjawisko było właśnie supernową SN 1181. W 2021 roku obiekt został zlokalizowany w mgławicy Pa 30 w trakcie amatorskiej obserwacji wykonanej przez Dana Patchicka. Szczegółowym badaniem supernowej zajął się zespół kierowany przez Tima Cunninghama z Centrum Astrofizyki Harvard & Smithsonian oraz Ilarię Caiazzo z Institute of Science and Technology Austria (ISTA).
