„Spencer": Depresja księżnej Diany

Na początku pojawia się napis: „Bajka oparta na prawdziwej tragedii". Bajka zaczęła się 29 lipca 1981 roku, gdy 19-letnia dziewczyna wzięła „ślub stulecia" z księciem Karolem, następcą brytyjskiego tronu. Skończyła się 31 sierpnia 1997 roku w paryskim szpitalu, do którego Diana trafiła po wypadku samochodowym w tunelu Alma. Po katastrofie, która do dzisiaj kryje wiele pytań bez odpowiedzi. Podobnie jak życie Lady Di.

– Im dłużej się Dianie przyglądałem, tym wyraźniej czułem, jak wielką jest ona tajemnicą – przyznaje reżyser „Spencer" Pablo Larrain. Mało kto potrafi obserwować celebrytów tak jak on, dostrzegać, co kryje się pod pokazywanymi publicznie uśmiechami. W znakomitej, politycznej „Jackie" sportretował Jacqueline Kennedy, która po zabójstwie męża, prezydenta Johna F. Kennedy'ego, stara się zachować w narodzie jego pamięć. Teraz opowiedział o Lady Dianie, próbując – jak Stephen Frears 15 lat temu w „Królowej" i jak ostatnio twórcy „The Crown" – wejść za zamknięte drzwi królewskich rezydencji.

Trzy dni świąt

– Niewiele wiemy o tym, jak zachowują się członkowie rodziny królewskiej poza zasięgiem kamer. A zatem musieliśmy uruchomić wyobraźnię. Oczywiście oglądałem serial „The Crown", to bardzo dobra robota telewizyjna. Ale nasze zamiary były całkiem inne. Staram się zaskoczyć siebie i widzów – mówi reżyser.

Pablo Larrain rzeczywiście nie sportretował Diany jako „królowej ludzkich serc". Nie zaproponował też biografii. W „Spencer" opowiedział o trzech dniach, które księżna w czasie Bożego Narodzenia spędziła w wiejskiej posiadłości Sandringham, zresztą nieopodal miejsca, w którym się urodziła. Podobno właśnie wtedy podjęła decyzję o rozwodzie.

W pałacu jest cała rodzina królewska i chmara służby – kamerdyner, pokojówki, kucharze. I ona. Zdradzana przez męża, ignorowana przez resztę brytyjskiego klanu, pozbawiona jakiejkolwiek pomocy. Rozdygotana, nieszczęśliwa. Potwornie samotna.

„Spencer" jest właśnie opowieścią o samotności. O depresji, która wciąga człowieka coraz głębiej. O życiu w świecie, który stawia warunki, nie dając w zamian odrobiny ciepła potrzebnego do istnienia. O próbach znalezienia chwili szczęścia przy dzieciach, ale przecież tak naprawdę one też są poddane twardym regułom królewskiego dworu.

Larrain znów pokazał, jak daleko obraz publiczny odbiega od prawdy. „Każdy z nas ma dwie twarze. Tę prawdziwą i tę ze zdjęć" – mówi w pewnym momencie książę Karol. Jego żona starała się być przyszłą monarchinią, potrafiła zjednywać sobie ludzi. Ale gdy przestawały połyskiwać flesze, zostawały tylko rozczarowania, rozpacz, niedopasowanie do świata, bulimia.

Można powiedzieć, że Diana dostała od losu dużo i nie potrafiła dopasować się do roli, jaką zgodziła się przyjąć. Jednak 19-letnia dziewczyna marzyła o miłości, której nie zaznała. Miała być królewną z bajki, stała się niemal więźniem i „problemem" rodziny – pełnej pretensji, obojętnej na jej cierpienie i coraz głębsze zapadanie w chorobę.

Kobieta nad przepaścią

– Film jest poetyckim wyobrażeniem o tym, jak mogłaby się czuć kobieta nad przepaścią, całkowicie bezradna. Nie mamy pojęcia, co się stało. Ale nie sądzę, żeby Diana była w stanie pogodzić się z odrzuceniem. Po prostu nie mogła już dłużej znosić kłamstwa. I to jest łatwo zrozumieć. Sama nie umiałabym się pogodzić z życiem w kłamstwie. Myślę, że każdy może wczuć się w taką sytuację – mówiła Kristen Stewart w wywiadzie dla „Los Angeles Times".

Amerykańska gwiazda stworzyła znakomitą kreację, już dziś jest wymieniana jako poważna kandydatka do Oscara. Długo studiowała artykuły i materiały filmowe o księżnej Dianie, wpatrywała się w jej zdjęcia. Nazwała ją osobą z sercem na dłoni. Bardzo przejmująco pokazała tragedię, jaka kryła się za jej uśmiechem.