O tym, że obywatele Unii Europejskiej nie musieli za swoje pieniądze wracać do kraju po wybuchu epidemii/pandemii koronawirusem wie każdy, kto przeczyta dokument sprzed przeszło sześciu lat.
Chodzi o decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1313/2013/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 924; https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX%3A32013D1313).
Wystarczy stosowny wniosek...
... danego państwa członkowskiego do unijnego Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego w Brukseli. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 decyzji, w razie wystąpienia klęski lub katastrofy na terytorium Unii lub groźby jej wystąpienia dotknięte państwo członkowskie może wystąpić o pomoc za pośrednictwem Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego. Z kolei wg ust. 2 art. 15, w wyjątkowej sytuacji zwiększonego ryzyka państwo członkowskie może również wystąpić o pomoc w formie tymczasowego wstępnego rozmieszczenia zdolności reagowania.
Jeśli jakieś państwo przegapiło lekturę tego dokumentu, przyjętego w końcu także przez polskich eurodeputowanych i polskiego ministra (uczestniczącego w posiedzeniu Rady), to o wszystkim mogło dowiedzieć się w dniu 13 lutego br. Tego dnia Rada (ministrów państw członkowskich) UE zajmowała się reakcją na Covid-19. Zresztą, nie trzeba było brać udziału w posiedzeniu Rady, żeby posiąść stosowną wiedzę, bowiem każdy o wszystkim dowie się, jeśli tylko zajrzy pod wskazany wyżej adres internetowy (https://www.consilium.europa.eu/pl/meetings/epsco/2020/02/13/).