Miło jest słuchać nawróconych neofitów, którzy rozmawiają o niezwykle strategicznych problemach dla Polski. Co z polską lewicą? - pyta Cezary Michalski. - Jakoś żyje i to w Platformie - odpowiada Bartosz Arłukowicz. To wszystko tradycyjnie na łamach ostatniego bastionu lewicy - towarzyszy z "Krytyki Politycznej". Oto fragmenty rozmowy Michalski - Arłukowicz.

Obrońca wykluczonych ubolewa nad losem SLD.

To, co się dzieje, nawet nie z lewicą, ale z SLD, to efekt wieloletniej błędnej politycznej strategii kierownictwa tej partii. Od samego początku byłem zwolennikiem budowy bardzo szerokiego środowiska lewicowego, lewicy społecznej, dopraszania nowych ludzi, nowych idei i nowych środowisk. Wiele razy rozmawiałem o tym z prezydentem Kwaśniewskim. Całkowicie tę propozycję popierałem, chciałem działać na rzecz jej realizacji.

Tylko w otwartości, w poszerzeniu lewicy „partyjnej” o środowiska niezwiązane z partiami politycznymi, trzymające się na dystans wobec często zużytych partyjnych liderów widziałem szanse na odbudowę lewicy w Polsce. Trzeba było wcześniej zaprosić do współpracy takie środowiska jak np. „Krytyka Polityczna”, której dystans wobec sporów personalnych w SLD doskonale rozumiałem. To jest miejsce, gdzie powstaje wiele ciekawych lewicowych diagnoz, a ta instytucja uwikłana w walki personalne też by uległa zużyciu.

Biedna ta lewica, oj, biedna , zwłaszcza gdy Palikot nadciąga niczym „świńska grypa"...

Przyglądam się temu, co dzieje się po lewej stronie sceny politycznej, i szkoda, po prostu szkoda mi na to patrzeć. To jest blokowanie i marnowanie potencjału, jaki lewicowi wyborcy w Polsce mają. Teraz Palikot czuje się wzmocniony wynikiem wyborczym i będzie walczył o przywództwo na własnych warunkach. Podstawową przyczyną tego, co się dzisiaj dzieje w SLD, jest ciągłe podgrzewanie historycznych sporów.  On zmontował swój ruch dość chaotycznie. Wykorzystał błędy popełnione przez kierownictwo Sojuszu, żeby odebrać SLD takie znane postaci, jak Wanda Nowicka czy Robert Biedroń, ale poza tym kształt jego ruchu, a nawet jego klubu parlamentarnego, to niewiadoma. Poza tym sam Janusz Palikot ogranicza „myślenie lewicowe” swojej partii. Nie uda się budować państwa wrażliwości społecznej, tylko i wyłącznie prowadząc antyklerykalną krucjatę.

Nie martwcie się jednak obywatele i obywatelki. Jest nadzieja dla lewicowej myśli w... Platformie.