Marek Migalski: Anty-PiS we własnej pułapce

Żeby stwierdzić, kto wygrał zeszłotygodniową batalię o nowelizację ustawy o Sądzie Najwyższym, wystarczyło uważnie przyglądać się twarzom polityków opozycji i koalicji w weekendowych programach publicystycznych. Przedstawiciele tej pierwszej byli strapieni, poirytowani i smutni, a reprezentanci tej drugiej tryskali dobrym humorem.

By jednak uniknąć analizy politologicznej godnej uznania co najwyżej w oczach Cesare Lombroso, warto przyjrzeć się tej rozgrywce nieco bardziej wnikliwie – choć wynik będzie podobny. Bo trudno nie uznać, że powody do zadowolenia mają Jarosław Kaczyński i Zbigniew Ziobro, a liderzy opozycji mogą jedynie uznać swoją porażkę.

Interes opozycji

Zacznijmy od stwierdzenia banalnego i oczywistego, na które jednak nikt z polityków „anty-PiS” zdobyć się nie może (co zresztą oczywiste), a mianowicie, że w interesie opozycji jest to, by środki unijne do Polski nie trafiły aż do wyborów. Jakkolwiek brutalnie i cynicznie to brzmi, taka właśnie jest prawda. Bo co oznaczałoby odblokowanie KPO oraz innych transz europejskich funduszy? Otóż to, że PiS radzi sobie w relacjach z Unią, jest zdolne do pozyskiwania należnych nam środków, a nawet, że w kraju panuje praworządność!

Czytaj więcej

Komentarze

Michał Szułdrzyński: Jak Zbigniew Ziobro oszukał system

Solidarna Polska korzysta z przywilejów bycia jednocześnie w rządzie i w opozycji. Jeśli PiS na to pozwala, to trudno jej się dziwić.

Bo jeśli wypłata unijnych pieniędzy powiązana jest z zasadą praworządności, a owe środki do nas napływają, oznaczać to musi, iż Bruksela oceniła, że w Polsce wszystko jest OK.

Taki obraz byłby dewastujący dla narracji opozycji i budujący dla PiS. Okazałoby się bowiem, że Zjednoczona Prawica nie dość, że potrafi ostro grać z UE (i wygrywać), to jeszcze wcale nie łamie zasad państwa prawa, co swoimi decyzjami potwierdza Bruksela. Powstaje zatem pytanie: po co zmieniać tak dobry rząd?! Co więcej, rozsypałaby się idealna dla opozycji narracja, że głosowanie na nią gwarantuje napływ do naszego kraju unijnych środków, zaś trwanie u władzy PiS owe środki na trwale blokuje. Zamiast więc fantastycznej i skutecznej (bo odwołującej się nie tylko do wartości, ale także do interesów) kampanii wyborczej w wykonaniu Donalda Tuska i jego sojuszników, mielibyśmy do czynienia z propagandą obozu rządzącego opartą na chwaleniu się swymi sukcesami we wszelkich wymiarach.

Czytaj więcej

Polityka

Senator Wojciech Konieczny: Opozycja po raz kolejny wykazała się brakiem konsolidacji

Obóz władzy nie umie się dogadać, ale utrzymuje kurs ustalony przez liderów – mówi Wojciech Konieczny, senator PPS.

Trudno się zatem dziwić minorowym nastrojom w obozie opozycji. Swoją decyzję wstrzymania się od głosu tłumaczą tym, że nie chcieli wpaść w pułapkę zastawioną na nich przez PiS, która polegała na tym, iż gdyby nie poparli nowelizacji niekonstytucyjnej ustawy, obóz rządzący oraz jej propagandowe tuby aż do dnia wyborów oskarżaliby ich o zdradę oraz blokowanie KPO. Przyznam, że zupełnie nie rozumiem logiki tego wywodu. Bo czy teraz TVP i inne rządowe media zrezygnują z atakowania opozycji? Czy będą chwalić jej propaństwową postawę? Czy Kaczyński aż do wyborów będzie dziękować Tuskowi za ten ładny gest?

Szczujnie bez wpływu

Kierowanie się strachem przed tym, co pokażą rządowi propagandziści lub co powiedzą politycy PiS, jest najkrótszą drogą do klęski. To tak, jakby prezydent USA Joe Biden martwił się, co też o nim powiedzą w Fox News. Dziwię się, że liderzy opozycji nie pojęli, iż żyjemy w czasach baniek informacyjnych, „echo-chambers”, mediów społecznościowych rządzonych algorytmami GAFA, a na ich wyborców prorządowe szczujnie nie mają żadnego wpływu.

Ów wpływ jednak mają zachowania polityków opozycji. I tu jest problem najpoważniejszy, bo duża część elektoratu, zwłaszcza PO, poczuła się zdradzona i głośno wyrażała swoje niezadowolenie z faktu poparcia przez posłów swojej partii niekonstytucyjnej ustawy, której celem jest de facto pomoc obozowi rządowemu. I tu cały na biało wkroczył na scenę Szymon Hołownia, który – jak się zdaje – trafniej wyczuł nastroje wyborców „antypisu”. Nie umknęło to uwadze innych jego liderów, co prawdopodobnie zmroziło wzajemne relacje i być może na trwałe zniszczyło plany tworzenia bloku wyborczego złożonego z KO, PSL i PL2050.

Gdyby tak się stało, obóz rządzący mógłby ogłosić pełny sukces – nie dość, że rękami posłów opozycji zbliżył się do unijnych środków, co zwiększa jego szanse na zachowanie władzy, nie dość, że tym samym zachował jedność ZP, bo Zbigniew Ziobro mógł odegrać swoją rolę niezłomnego antyunity, a jednocześnie pozostać w rządzie błagającym o europejskie środki, to jeszcze popsuł atmosferę przy tworzeniu najbardziej groźnego dla siebie bloku wyborczego opozycji.