Wychowawca królewicza i kronikarz tamtych czasów Wilhelm z Tyru zapisał: „Z czasem zaczęliśmy rozumieć, że jest to początek poważniejszej i całkowicie nieuleczalnej choroby. Mówię to z wielkim smutkiem, lecz kiedy chłopiec doszedł do nastoletniości, cierpiał z powodu trądu, który rozwinął się na niebezpieczną skalę". Trądem trudno się zarazić. Najpewniej chorował ktoś z bliskiego otoczenia chłopca, a choroba miała ukryty przebieg i dziecko się zaraziło.
Baldwin IV to jeden z najbardziej znanych władców w średniowieczu. Ale znany jest nie z tego, że trzykrotnie pokonał w polu wojska sułtana Saladyna, w tym odniósł wspaniałe zwycięstwo nad przeważającymi siłami muzułmanów w bitwie pod Montgisard, w której osobiście dowodził, że prowadził rozważną politykę w Królestwie Jerozolimskim, że w państwie krzyżowców pod jego rządami panowały spokój i tolerancja. Baldwin IV jest znany wyłącznie z tego, że był trędowaty. Dlatego książka Bernarda Hamiltona jest cenna – pokazuje człowieka, który walczy: ćwiczy jazdę konną mimo niesprawnej ręki, uczestniczy w naradach, podróżuje po swoich włościach, dowodzi rycerstwem. Kiedy dłonie i stopy zniekształciła mu choroba, noszono go w lektyce. Na pewno nie nosił srebrnej maski jak w filmie Ridleya Scotta „Królestwo niebieskie" z 2005 r. W klimatycznych warunkach Bliskiego Wschodu byłaby to dodatkowa tortura. Twarz osłaniał szerokim kapturem, rany owijano mu zamoczonymi w maściach bandażami.
