W ciągu całej mojej pracy zawodowej miałem wiele okazji, by zetknąć się twarzą w twarz z ofiarami antychrześcijańskiej przemocy i prześladowań. Poznałem uciekinierów z Syrii, którzy przyszli nad brzeg Morza Śródziemnego w Bejrucie na papieską mszę pod gołym niebem. Ludzie ci nie mieli pojęcia, czy kiedykolwiek wrócą do domu. Desperacko pragnęli jednak przekazać Zachodowi swoją wiadomość: „Nie zapomnijcie o nas!". Byłem w ruinach wysadzonego kościoła w Nigerii i rozmawiałem z pastorem Jamesem Wuye. Kiedyś prowadził on chrześcijańskie bojówki do boju z muzułmanami. Stracił przy tym prawą rękę. Dzisiaj razem z nigeryjskim imamem propaguje pokój i pojednanie. Odwiedzałem probostwa w Europie Wschodniej, by wysłuchiwać opowieści chrześcijańskich duchownych. Prawosławni i katolicy opisywali swoje przeżycia w sowieckich gułagach. Niektórzy z tych kapłanów wciąż nosili na ciele ślady tamtych czasów. Utykali na strzaskane nogi, kasłali z powodu niewyleczonych chorób, ich palce pokryte były guzowatymi naroślami, bo dłonie, które udzielały błogosławieństw, zostały połamane. Rozmawiałem z młodą dziewczyną, katoliczką obrządku chaldejskiego, która uciekła z Iraku. Na imię miała Fatima. Udało jej się przeżyć oblężenie bazyliki Najświętszej Marii Panny w Bagdadzie 31 października 2010 roku. Ocaliła życie, bo udawała zmarłą. Przykryła się ciałami dwojga swoich chrześcijańskich przyjaciół i godzinami czekała, aż kościół zostanie odbity z rąk bojówkarzy. Wiedziała, że może w każdej chwili zginąć. (...)

Najbardziej prześladowani

Patrząc wstecz, nieraz trudno określić, skąd konkretnie przyszła inspiracja do napisania książki. Ja jednak jestem w stanie dokładnie określić moment, kiedy pierwszy raz rozważałem prześladowania chrześcijan jako temat na książkę. Było to podczas rozmowy z kardynałem Timothym Dolanem z Nowego Jorku, którą odbyłem w 2009 roku. Kardynał powiedział wtedy, że chrześcijanie być może nie dojrzeli jeszcze, aby stanąć twarzą w twarz z problemem, ponieważ nie mają swojej „literatury holokaustu". Miał na myśli to, że chrześcijanom nie opowiada się historii o nowych męczennikach tak, jak żydowscy autorzy pisali o okropieństwach Zagłady. Niniejsza książka jest moim skromnym wkładem w zbudowanie chrześcijańskiego gatunku poświęconego takim opowieściom.