Widzieliśmy serial „Sto lat samotności”. Będzie dyskusja wśród fanów powieści

Zanim Kolumbia stała się znana z kokainy, Medelin i Escobara na początku był Gabriel Garcia Márquez i jego kultowa powieść „Sto lat samotności” z 1967 r.

Ten literacki hit sprzedał się w 50 mln egz., czyli tak dobrze jak „The Dark Side Of The Moon” Pink Floyd, podejmując wcześniej temat postępującej alienacji. Márquez zdefiniował południowo-amerykański nurt realizmu magicznego. Książkę uznaną za drugą po „Don Kichocie” najważniejszą powieść hiszpańskojęzyczną, a don kichotów w kolejnych pokoleniach bohaterów nie brakuje. Za wszystko to Márquez otrzymał literackiego Nobla.

Czytaj więcej

Platformy streamingowe

Jak zmieścić „Sto lat samotności” w 16 odcinkach serialu. Pokaże to Netflix

Słynna powieść noblisty Gabriela Garcii Marqueza „Sto lat samotności” doczekała się wreszcie ekranizacji. Netflix zapowiada premierę pierwszych ośmiu odcinków swojego serialu na 11 grudnia.

Márquez i „Sto lat samotności”

Inną powieść Kolumbijczyka, „Miłość w czasach zarazy”, zekranizowano już po śmierci pisarza i miał szczęście, bo nie był świadkiem klapy ekranizacji. Przed ewentualną porażką związaną z nieudanym przeniesieniem na duży ekran „Stu lat samotności” bronił się bohatersko jak jego bohater Aureliano przed zdradą rewolucji i pójściem na kompromis z rządem za cenę stanowiska. Márquez wiedział, co robi, bo sam borykał się ze stworzeniem „niemożliwej” filmowej adaptacji.

Nie zgadzał się na hollywoodzką, czyli anglojęzyczną i ograniczoną do dwóch-trzech godzin. Dopiero po jego śmierci pojawiły się platformy streamingowe o magicznym wpływie na rozwój nieanglojęzycznych kinematografii, jakich nie przewidywał nawet Melquiades, główny magik w powieści, który niejedno cudeńko podarował założycielowi rodu Buendia.

Tymczasem Netflix udowodnił, że potrafi z sukcesem wprowadzić na zglobalizowany rynek hiszpańskojęzyczną produkcję, stworzoną w Kolumbii. Pomogli w tym spadkobiercy pisarza, synowie Rodrigo i Gonzalo, lubiący wyprzedawać rodową biżuterię, o czym świadczy fakt, że zarobili wcześniej na powieści, jakiej ojciec nie cenił i nie chciał wydać – „Widzimy się w sierpniu”.

Nawet jeśli synowie sprzeniewierzyli się ojcu, to poszli tropem bohaterów „Stu lat samotności”, a przy okazji zainkasowali mnóstwo kolumbijskich banknotów z podobizną taty, który jest narodowym bohaterem. Teraz mogą się cieszyć nie tylko wpływami od Netflixa, ponieważ nie ma innej możliwości, by serial, dla którego postawiono wokół pięknego kasztanowca miasteczko Macondo złożone ze 130 budynków, otoczonych piękną roślinnością sprowadzaną z całej Kolumbii, nie wywołał renesansu zainteresowania dorobkiem Márqueza. Jeden z bohaterów nosi nawet to nazwisko, co można uznać za productplacement.

Márquez i ekranizacja „Stu lat samotności"

Synowie mają jeszcze inne alibi: nawet jeśli komuś w Kolumbii nie spodoba się ekranizacja – niepocieszeni są na pewno mieszkańcy rodzinnej miejscowości pisarza Aracataca, gdzie nasłuchał się historii przetworzonych w powieści – przy produkcji filmu pracowały setki Kolumbijczyków i Latynosów. Można spodziewać się rozwoju marquezoturystyki oraz kolumbijskiej gadżetomanii, ponieważ scenografka Bárbara Enríquez, pracująca wcześniej przy oscarowej „Romie”, zadbała o oryginalne meble i rekwizyty. Kolumbijscy są aktorzy, których nie wymieniam, ponieważ tytułowe sto lat wymagało kilku odtwórców jednej postaci w różnym wieku. Kolumbijką jest reżyserka Laura Mora. Tylko jej zmiennik Alex García López („Wiedźmin”) pochodzi z Argentyny, co chyba nawet kolumbijscy widzowie mu wybaczą, bo wykonał kawał dobrej roboty.

Powstał serial, który wizualizuje mit stworzony przez Márqueza o kolumbijskiej Ziemi Obiecanej, zmieniającej się pod wpływem ludzkich namiętności i sprzeczności w piekło na ziemi, spowodowane konfliktami i wojnami, wyrastającymi z rodzinnych i społecznych napięć. W osobach założycieli rodu Buendía – José Arcadio i Úrsuli Iguarán – można zobaczyć mutację biblijnego Adama i Ewy. Będąc kuzynami, łamią rodzinny zakaz, by nie brać ślubu pod groźbą grzechu i choroby potomstwa. Ona jest zakuta w pas cnoty, broni się przed seksem jak lwica. Do czasu, gdy on przysięga kochać każde ich dziecko, co jest wkładem do rozmów o antykoncepcji i podejściu do chorób genetycznych.

W José Arcadio możemy też zobaczyć Kaina, zabijającego swojego konkurenta we wsi. Ale i Mojżesza, który wyprowadził swoje pokolenie z niewoli… rodziców. Marzył o założeniu nowej osady nad morzem, jednak Márquez, w przeciwieństwie do Boga sprzyjającego Izraelitom, pokazuje że najtrudniejsze w Kolumbii jest przejście przez górskie masywy i bagna. A marzenia spełniają się w zaskakującej formie, bo życia nie da się zaplanować.

José Arcadio jest więc jak listek na wietrze, co bywa nawet piękne. Nawet gdy założyciel rodu Buendia na starość przywiązany jest do wielkiego kasztanowca i odchodzi z tego świata – na Macondo spada deszcz kwiatów.

Tylko czy można powiedzieć, że ktoś umiera? Na tym polega realizm magiczny, że z żywymi obcują duchy; że syn José Arcadio przewiduje coś, czego nie spodziewają się inni. Ksiądz lewituje po wypiciu czekolady, a kołyska z dzieckiem unosi się ponad podłogą. Gdy jeden z synów ginie – całe miasto przecina strużka krwi.

„Sto lat samotności" i magia

Magię filmu buduje, oczywiście, wspomniany Malquiades, król Cyganów (tak jest w filmie), na czele cyrkowców, którzy zwożą do Mocando magnesy do poszukiwania złota i alchemiczne przepisy, a także zajawioną w pierwszym zdaniu powieści bryłę lodu wyglądającą jak diament.

A jeśli już o sprzecznościach mowa, to ekranizatorzy wypełnili nimi cały film. Małżonkowie, którzy kochali się na zabój, z czasem oddalają się od siebie, by powrócić po życiowej odmianie. Choć rodzice zakazywali im ślubu, wcale nie są od nich mądrzejsi i popełniają ten sam błąd wobec dzieci. Tylko powód mają inny. Dzieci zaś boją się mieć dzieci, porzucają je. Z tego zaś powstaje rodzina patchworkowa, w której potajemnie adoptowani wnoszą swój koloryt i nieoczekiwanie wywołują zazdrość oraz rywalizację dzieci biologicznych.

Czytaj więcej

Literatura

"To dla Pani ta cisza" Mario Vargasa Llosy. "Myślę, że powieść jest już skończona"

„To dla Pani ta cisza” uznana przez noblistę Mario Vargasa Llosę za ostatnią jego powieść łączy wątek sławy, talentu i miłości z utopią o zasypaniu narodowych podziałów.