Paweł Łepkowski: Nowy kryzys kubański? Joe Bidena czeka bardzo trudna próba

Skierowanie czterech rosyjskich okrętów, w tym jednego atomowego okrętu podwodnego do Hawany jest jawną prowokacją ze strony Kremla. W przeciwieństwie do atomowego kryzysu w październiku 1962 roku tym razem za eskalację zimnej wojny całkowitą winę ponosi tylko jedna strona: rządzona przez Putina Rosja.

Czytaj więcej

Komentarze

Rusłan Szoszyn: Zimna wojna XXI w. nabiera tempa. Dlaczego Rosji opłaca się nowy kryzys kubański

Władimir Putin zakłada, że stawiając świat na krawędzi zagłady, prędzej czy później wymusi na zachodnich mocarstwach kolejny reset i narzuci światu własną wizję nowej mapy Europy.

W 1962 roku kryzys sprowokował po części sam prezydent USA John F. Kennedy, który niecałe cztery miesiące po swojej inauguracji zaakceptował najgorzej przygotowaną operację militarną w historii amerykańskiego wywiadu. Pozwolił, aby 17 kwietnia 1961 r. z amerykańskich portów wypłynęły statki wiozące 1400 kontrrewolucjonistów, którzy mieli dokonać inwazji na rządzoną przez Fidela Castro Kubę. Efektem końcowym było zwycięstwo wojsk kubańskich, które na dziesięciolecia umocniło władzę Fidela Castro i ostatecznie wepchnęło Kubę w ramiona Moskwy.

Złamanie prawa międzynarodowego przez administrację Kennedy’ego pozwoliło Fidelowi Castro oficjalnie poprosić ZSRR o protekcję. Nikita Chruszczow nie posiadał się ze szczęścia. Rzekomo „dla zwiększenia bezpieczeństwa Kuby” zaproponował instalację na tej wyspie wyrzutni radzieckich rakiet nuklearnych średniego i dalekiego zasięgu. Powoływał się przy tym na casus Turcji, w której były zainstalowane podobne wyrzutnie amerykańskie.

Czytaj więcej

Historia

Czy Kennedy'ego zabiła przypadkowa kula?

John Fitzgerald Kennedy, 35. prezydent Stanów Zjednoczonych, zginął w zamachu 22 listopada 1963 r. w Dallas. Może wytłumaczenie tej tragedii jest znacznie bardziej prozaiczne i banalne, niż chcieliby to przyznać twórcy dotychczasowych teorii?

Jednak operacja przewiezienia rakiet z głowicami nuklearnymi była ściśle tajna. Kiedy więc wywiad wojsk powietrznych USA dostarczył niezbitych dowodów na to, że na Kubę płyną rakiety z głowicami nuklearnymi, w Białym Domu wybuchła panika. Zainstalowanie takiej broni na Kubie oznaczało, że duża część kontynentalnych stanów USA znajdzie się w zasięgu ataku nuklearnego z obszaru Morza Karaibskiego. Kennedy, który obiecywał pokój, teraz doprowadził z Chruszczowem świat na skraj atomowej zagłady. Należy jednak pamiętać, że wtedy Sowieci mieli zaledwie cztery międzykontynentalne rakiety balistyczne (ICBM) typu R-7 Semiorka. Tego typu pociski posiadały maksymalny zasięg 5500 km i były bardzo nieprecyzyjne. Oznaczało to, że cztery sowieckie rakiety nie mogły nawet z baz znajdujących się w NRD dosięgnąć Nowego Jorku. Stąd Kuba stała się idealnym stanowiskiem operacyjnym dla wyrzutni sowieckich. O prezydencie Kennedym krąży legenda, że swoją stanowczością i spokojem uratował świat. To nieprawda. Wielu jego współpracowników wspomina, że całkowicie się załamał i nie umiał podjąć racjonalnych decyzji.

Kennedy nie umiał wykorzystać przewagi USA

Kiedy otrzymał raport wywiadowczy, z którego wynikało, że do października 1962 r. Sowieci planowali budowę 75 pocisków ICBM, nie zrobił nic, aby powstrzymać te działania. A przecież w tamtym czasie Stany Zjednoczone dysponowały precyzyjnymi 170 pociskami ICBM i szybko budowały kolejne. Moskwa i najważniejsze miasta europejskiej części ZSRR były w zasięgu amerykańskich rakiet. Amerykanie posiadali również osiem okrętów podwodnych typu „George Washington” i „Ethan Allen”, zdolnych do wystrzelenia 16 pocisków balistycznych Polaris, każdy o zasięgu 2500 mil morskich (4600 km).

Przewaga Ameryki i wojsk NATO była bezdyskusyjna. Także pod względem sił konwencjonalnych Amerykanie przewyższali Sowietów. To więc, że Ameryka tak łatwo została zastraszona w czasie kryzysu kubańskiego, wynikło także w pewnym stopniu z osobowości prezydenta Kennedy’ego. Hollywood często portretuje Johna i Roberta Kennedych jako ludzi, którzy uratowali świat, a ich doradców wojskowych i szefów sztabów – jako twardogłowych konserwatywnych „jastrzębi”, gotowych do wywołania globalnej pożogi atomowej. Nic bardziej mylnego: to fałszywa interpretacja historii w stylu Olivera Stone’a. Świata nie uratowali dwaj zdezorientowani i zagubieni populiści, ale ludzie w mundurach, którzy twardo postawili się sowieckiemu szantażowi. Warto o tym pamiętać w obliczu nowego kryzysu kubańskiego.

Dlaczego Putin eskaluje konflikt?

Czy Władimir Putin blefuje tak jak Chruszczow? Czy próbuje jedynie wywołać panikę wśród Amerykanów na pięć miesięcy przed wyborami prezydenckimi w USA? Czy naprawdę szykuje się do ostatecznej wymiany ciosów, której świat nie przetrwa?

Rosyjski dyktator zapewne oglądał transmisje telewizyjne obchodów 80. rocznicy lądowania Aliantów w Normandii. Czy zwrócił uwagę na kondycję fizyczną i psychiczną prezydenta Joe Bidena? Przecież nie można ukrywać tego, co widzi każdy człowiek na świecie. Niedawno, podczas przemówienia do swoich zwolenników na jednym z wieców wyborczych, amerykański prezydent mówił o spotkaniu przywódców G7. Pomylił przy tym prezydenta Francji Emmanuela Macrona z nieżyjącym od 26 lat byłym prezydentem Francji François Mitterandem. Nie potrafił sobie także przypomnieć nazwiska kanclerza Niemiec. Podczas uroczystości w Normandii zignorował przywitanie z królem Holandii i królem Belgów, być może myląc ich z organizatorami.