Paweł Łepkowski

Archeolodzy węgierscy są przekonani, że w mieście Szigetvár odkryli domniemany grób tureckiego sułtana Sulejmana Wspaniałego, za którego panowania Imperium Osmańskie osiągnęło szczyt potęgi.

Dla milionów ludzi na całym świecie nie ma niczego bardziej pociągającego niż spiskowa teoria dziejów, na którą można zrzucić wszystkie nieszczęścia tego świata. Od dziesięcioleci tajemne rytuały i symbole masonów, templariuszy, różokrzyżowców, zakonu Syjonu czy innych ezoterycznych konfraterni rozpalają wyobraźnię poszukiwaczy „prawdy” o tym, kto rządzi ludzkością. Tacy pisarze jak Dan Brown mistrzowsko wykorzystują te nastroje do rozwinięcia tezy, że światem od niepamiętnych czasów rządzą iluminaci i masoni.

3 stycznia 1925 r., równo 100 lat temu, premier Włoch Benito Mussolini wygłosił jedno ze swoich najsłynniejszych przemówień przed włoskim Zgromadzeniem Narodowym. Ludzie z jego otoczenia twierdzili, że dzień wcześniej uważnie studiował Dantego. Nauczył się podobno na pamięć całych fragmentów „Boskiej Komedii”, ale ostatecznie ich nie wykorzystał w przemówieniu. To zadziwiające, że tak uzdolniony felietonista nie przygotował podniosłej mowy z licznymi odniesieniami do literatury, jak to lubili czynić inni włoscy politycy. Jego tyrada była krótka i na swój sposób brutalna.

Prezydentura Jimmy’ego Cartera przypominała lot Ikara. Nieoczekiwany wzlot ku słońcu, zachwyt nowym stylem władzy, a po nim wielkie rozczarowanie Amerykanów i gwałtowny upadek. Jednak on sam najbardziej żałował przerwanej kariery marynarskiej.

W polityce, tak jak w życiu, jedni mają wyjątkowe szczęście, a innych prześladuje wyjątkowy pech. Jako polityk Jimmy Carter był wyjątkowym szczęściarzem, który w krótkim czasie doszedł na szczyty władzy. Ale kiedy został prezydentem, szczęście go opuściło.