Na niedawnym szczycie NATO nie zaprosiło Ukrainy, nie podało terminu członkostwa. Ale też zagwarantowano jej to w przyszłości. Sprawy najistotniejsze – jak zwykle – umykają komentatorom, chociaż w ledwie zarysowanych konsekwencjach dzisiejszych decyzji tkwią zalążki jutrzejszych nieszczęść.
Przyjęcie do NATO podczas wojny jest niemożliwe, bo uruchamia artykuł 5, który nakazuje przyjść solidarnie z pomocą napadniętemu, a więc wepchnęłoby sojusz w wojnę z Rosją. Zresztą akcesja musi być zgodnie ratyfikowana przez parlamenty państw członkowskich, co dziś raczej niemożliwe, bo strach jest silniejszy. Tak demokracja z jej procedurami przegrywa z tyranią.
Czytaj więcej
Konkluzje szczytu NATO w Wilnie nie zaspokoiły ambicji Wołodymyra Zełenskiego, ani aspiracji walc...
To, co postanowiono, jawi się więc jako realne maksimum, ale jednocześnie jest prezentem dla Kremla, bo im dłużej będzie trwała wojna, tym dalej odsunie się integracja Ukrainy z Zachodem. Nie musi to być wojna pełnowymiarowa jak dzisiaj; wystarczy, by tliła się bez końca, jak walki w Donbasie po powstaniu samozwańczych „republik ludowych” w 2014 roku.
Zapewne zło stało się w pierwszej połowie 2022 roku, zaraz po inwazji rosyjskiej na Kijów. Niemcy nie lubią, by im wypominać, że zaoferowały wtedy napadniętym „pomoc” w postaci 5 tys. hełmów i trochę opatrunków. Ameryka chciałaby zapomnieć, że zablokowała polską ofertę przekazania myśliwców MiG-29 i miesiącami wzbraniała się przed dostawami ciężkiej artylerii i rakiet. Wielka Brytania – która dziś najśmielej pomaga walczącym – także długo nie potrafiła zdecydować się na poważniejsze dostawy. Przez zbyt długi czas Ukraińcy z zachodniej broni dysponowali tylko ręcznymi wyrzutniami pocisków przeciwpancernych, które zresztą pozwoliły na zatrzymanie rosyjskiej kolumny prącej z Białorusi na Kijów.
