Odchodzi niepokonany
To był rok Donalda Tuska. Zgrany i skazywany na porażkę na krajowym podwórku, w największej tajemnicy doprowadził do końca wielomiesięczne rokowania dotyczące stanowiska szefa Rady Europejskiej. Stał się pierwszym polskim premierem, który – jak sam to ujął – odchodzi niepokonany. Wygrał wszystkie wybory od 2006 r. i sam zdecydował o swoim odejściu z krajowej polityki. Przed nim szansa na międzynarodową karierę, jakiej nie zrobił żaden Polak. Albo też na międzynarodowe rozczarowanie, bo jako prezydenta UE nikt Tuska nie będzie pieścił. Już pierwszy szczyt Unii pod jego przewodnictwem pokazuje, że nie może liczyć na taką taryfę ulgową, jaką często dostawał od większości polityków i mediów w Polsce. Snute w jego otoczeniu plany powrotu na krajową scenę, choćby jako kandydat na prezydenta w 2020 r., zależą także od tego, jakim będzie szefem Rady UE.
Dostała fotel premiera
Ewa Kopacz nie byłaby w stanie samodzielnie zdobyć stanowiska premiera. Mogła je tylko dostać – i to jedynie od Donalda Tuska. Za jej sukcesem stoją szczególne osobiste relacje z byłym premierem, w które przez lata inwestowała. Rządy Kopacz to mimo trzech miesięcy u władzy wciąż enigma. Trudno wskazać jakieś osiągnięcia jej gabinetu. Widać, że pani premier nie jest zadowolona z rządu, który ułożyła pod dyktando partyjnych frakcji. Nie ustrzegła się też serii politycznych gaf, a jej miłość do brylowania w mediach przypomina premierostwo Kazimierza Marcinkiewicza. Na razie jednak Kopacz ma dobre sondaże i choć przegrała wybory samorządowe z PiS, to utrzymała władzę w niemal wszystkich sejmikach. Jej być albo nie być będą przyszłoroczne wybory parlamentarne. Jeśli znów przegra, może mieć kłopoty z utrzymaniem władzy nad partią.
Powstał z martwych
Jeszcze w wakacje był politycznym trupem, a teraz prowadzi w PO polityczne rozgrywki jak za dawnych lat. Grzegorz Schetyna został szefem MSZ dzięki decyzji Kopacz, która wywołując go z zaświatów, chciała zrównoważyć rozmaite frakcje w partii. Schetyna nie jest wybitnym szefem MSZ, wciąż po dyplomatycznym światku porusza się po omacku. Ale nie stanowiska decydują o jego sile, tylko dar do politycznych rozgrywek. Otoczenie Radosława Sikorskiego wierzy, że w pierwszej kolejności zajął się właśnie nim, nagłaśniając choćby wywiad dla „Politico", w którym marszałek Sejmu twierdził, iż Putin oferował Polsce rozbiór Ukrainy. Osłabienie poprzednika i potencjalnego recenzenta to nie jest jednak kluczowa rozgrywka dla Schetyny. Najwyższy będzie wynik przyszłorocznych wyborów. Jeśli Kopacz będzie słaba, to na jesieni 2015 r. Schetyna rzuci jej rękawicę.
Pierwszy po Kaczyńskim
W obozie PiS największym wygranym wcale nie jest Jarosław Kaczyński. Co prawda szef PiS po raz pierwszy od 2005 r. poprowadził swą partię do zwycięstwa nad Platformą – w listopadowych wyborach samorządowych – ale jednocześnie nie potrafił przejąć władzy w 15 z 16 sejmików. Wewnątrz PiS ten rok bardziej należał do Joachima Brudzińskiego. Szef partyjnych struktur znacznie osłabił swego głównego konkurenta, twórcę SKOK i senatora Grzegorza Biereckiego. Elementem tej rozgrywki było usunięcie z PiS bliskich Biereckiemu bohaterów afery madryckiej. Zamiast Adama Hofmana partyjnym rzecznikiem został Marcin Mastalerek, człowiek Brudzińskiego. Nie ma się co dziwić, że na kończącym polityczny sezon marszu PiS 13 grudnia to Brudziński był głównym wodzirejem. Dziś jest w partii nr 2, tyle że nie ma szans na nr 1.
Prezes trzeciej siły
Miał być prezesem tymczasowym, a to za jego czasów PSL odnosi największe wyborcze sukcesy od dwóch dekad. Janusz Piechociński poczuł się silny po wyborach samorządowych, w których PSL wypadło nadspodziewanie dobrze, zdobywając niemal co czwarty głos. Czy to zasługa Piechocińskiego, czy efekt wyborczych błędów – to inna rzecz. Ale Piechociński poczuł się na tyle silny, że przy okazji niedawnej wymiany wiceministrów w rządzie zaczął usuwać ludzi swego konkurenta Waldemara Pawlaka. Równocześnie zgodził się na niespotykaną wcześniej w PSL serię politycznych transferów, hurtowo wciągając w ludowe szeregi dawnych posłów Twojego Ruchu. Dzięki takiej pragmatyce ludowcy są dziś trzecią siłą w Sejmie, co ma zaowocować przyjęciem w roku wyborczym kilku ustaw, na których im szczególnie zależy.
