Jak stanowi art. 144 k.c., właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Bywa, że ta pojemna regulacja niekiedy budzi w praktyce wątpliwości, niezależnie już od istotnych kontrowersji w danej społeczności. Wskazany przepis, zawierający zakaz immisji, zalicza się do grupy przepisów tzw. prawa sąsiedzkiego. Jego istota polega na tym, że nakłada on na właściciela nieruchomości ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości, aby sposób wykonywania prawa własności nie oddziaływał ponad przewidzianą w nim miarę na nieruchomości sąsiednie. Stanowi źródło obowiązku właściciela nieruchomości powstrzymania się od takiego wykonywania swego prawa, które byłoby sprzeczne z treścią tego przepisu. Konkretyzuje określony ogólnie w art. 140 k.c. sposób wykonywania prawa własności, a z perspektywy właściciela nieruchomości sąsiedniej norma zawarta w art. 144 k.c. chroni niezakłócony ponad przeciętną miarę sposób korzystania z prawa własności jego nieruchomości (postanowienie SN z 22 listopada 2013 r., sygn. III CZ 55/13).
