Wystawa prezentuje 80 obrazów i obiektów, które były ukrywane w kopalniach soli w regionie Salzkammergut i zostały uratowane, m.in. dzieła Arnolda Böcklina, Lovisa Corintha, Francisco Goi, Francesco Guardiego, Oskara Kokoschki, Franza von Lenbacha, Hansa Makarta, Edvarda Muncha, Giovanniego Battisty Tiepola, Tycjana, Ferdinanda Georga Waldmüllera.
Do kopalni soli Altaussee kierowano pod koniec wojny dzieła planowane do Muzeum Führera w Linzu, zwożone z całej Europy. A do kopalni Kaiser-Franz-Josef-Erbstollen w Lauffen niedaleko Bad Ischl (tegorocznej Europejskiej Stolicy Kultury) trafiały własne zbiory, wysyłane przez austriackie muzea w latach 1944/1945, by ochronić je przed zniszczeniami wojennymi.
Wystawa dzieł, które miały trafić do muzeum Adolfa Hitlera
Wystawa w Lentos Kunstmuseum Linz mówi przede wszystkim o skonfiskowanych z rozkazu Hitlera dziełach sztuki na terenie III Rzeszy i terenach okupowanych. Zanim dotarły do kopalni w Altaussee, przeszły zwykle cztery wcześniejsze etapy składowania – w Monachium w siedzibie NSDAP „Führerbau” (gdzie Hitler osobiście decydował, które mają trafić do jego muzeum), w Wiedniu w tzw. Zentraldepot, w Gemäldegalerie w Dreźnie i w opactwie Kremsmünster, co tłumaczy tytuł pokazu „Podróże obrazów” (Die Reise der Bilder).
Czytaj więcej
Amerykański sąd apelacyjny orzekł, że madryckie muzeum Thyssen-Bornemisza może przechowywać obraz francuskiego impresjonisty Camille’a Pissarro, który naziści zrabowali Żydówce, odrzucając roszczenie własności, do którego dochodzili jej spadkobiercy przez ponad dwie dekady.
Idea Muzeum Führera w Linzu, mieście jego młodości, które darzył szczególnym sentymentem, narodziła się w 1938 roku. Na specjalnego przedstawiciela ds. rozwoju kolekcji muzeum Hitler powołał Hansa Posse, dyrektora drezdeńskiej Gemäldegalerie. Pierwsza oficjalna podróż Possego w tej roli prowadziła do Wiednia i centralnego składu skonfiskowanych żydowskich kolekcji sztuki.