Paths of Hate premierowo na Nocy Reklamożerców

Jak wstrząsająca wizualizacja zniszczonej Warszawy, tak i „Paths of Hate” zrealizowane zostało z powietrznej perspektywy. Oba projekty mają w tle koszmar wojny. Na tym jednak kończą się powiązania „Miasta ruin”, wyreżyserowanego na zamówienie Muzeum Powstania Warszawskiego, i uniwersalnej opowieści o nienawiści.

„Paths of Hate” to – jak podkreśla reżyser – efekt fascynacji, która towarzyszy mu od dawna. Jednak przedstawiony na ekranie pojedynek myśliwców wykracza poza dziecięce zabawy samolocikami.

[srodtytul]Furia w powietrzu[/srodtytul]

– Nieistotne są skala walki ani ideologia, która za nią stoi, nieważne, czy zaangażowane są w nią dwie osoby, czy milion – komentuje Nenow. – „Paths of Hate” to opowieść o bestiach, które drzemią w ludziach, spychając ich w otchłań ślepej nienawiści, furii i gniewu.

Dzięsięciominutową projekcję wypełniają widowiskowe walki samolotów – brytyjskiego i niemieckiego.

– Akcja jest osadzona w konkretnym czasie, z racji rodzaju maszyn, jakie wybrałem – mówi reżyser. – Ale za wszelką cenę chciałem uniknąć odniesień historycznych. To anonimowi piloci, w jakimś zapomnianym epizodzie II wojny światowej. Przypisywanie im narodowości niestety wypacza odbiór tej opowieści, przynajmniej u polskich widzów.

„Paths of Hate” jest jego trzecim autorskim filmem.

– Po zabawnej animacji o słoneczku, które umyka z telewizora („Wielka ucieczka”), i jeszcze wcześniejszej, o bardzo smutnym panu wędrującym po pustyni („The Aim”) zdecydowałem się na bardziej spektakularny temat – tłumaczy.

Równie surrealistyczny jak poprzednie krótkometrażowe prace „Paths of Hate” zawiera zaskakującą pointę. Ma jednak ostrzejszą wymowę, a akcja toczy się o wiele dynamiczniej. Dzieje się tak m.in. za sprawą dźwiękowego dopełnienia. Muzykę do tego audiowizualnego projektu skomponował Jarosław Wójcik ze studia Genetix. Maciej Tęgi dodał efekty specjalne, np. przeszywające dźwięki silników ścierających się myśliwców.

Stylizowane na komiks kadry nawiązują do amerykańskiej tradycji. Film powstał w technologii 3D, znanej z m.in. „Toy Story” czy filmów Pixara.

– Tworzy się ją w komputerze, ale nie wymaga ona okularów – mówi reżyser. – Te konieczne są do odbioru tzw. stereoskopii, potocznie również nazywanej 3D. Planuję i taką wersję.