Bob Dylan w czasach Donalda Trumpa, czyli co bard powiedział o prezydencie

Jeśli ktoś zadawał pytanie, czy Timothée Chalamet wylansuje Boba Dylana wśród młodych odbiorców – obecny sukces gwiazdora znanego z „Diuny” czy „Wonki” pozwala również odwrócić kwestię i zapytać, czy powodzenie filmu nie wzięło się również z popularności jedynego noblisty pośród muzyków, ponieważ moda na Dylana nie przemija.

To, oczywiście, dywagacje. Z faktami się nie dyskutuje: film, który w Ameryce po Bożym Narodzeniu miał drugi wynik otwarcia – ma już w kasie 50 mln dol., co jest rekordem Chalameta w jego niekomercyjnych produkcjach. Są też komplementy 83-letniego Dylana. Ze skłonnością do niejednoznaczności napisał, że młody aktor gra absolutnie wiarygodnie jego samego. Lub jego młodszego. Lub jeszcze kogoś innego.

Bob Dylan i Timothée Chalamet

Mistyfikacje Dylana, które stały się jego specjalnością, znalazły odpowiednie miejsce w scenariuszu. W dialogu ze swoją dziewczyną Sylvią Russo (Elle Fanning), przekonuje, że artysta to kreacja, granie kogoś innego od siebie i zwykłych ludzi. Filmowy Dylan wzbudza zainteresowanie oryginalnymi historiami na swój temat, co w życiu Bob robił jeszcze częściej. Słyszymy więc, że pracował w cyrku, a jak wiadomo, wzruszał też dziennikarzy opowieścią o tym, że jest sierotą wychowaną przez Indian. Żalił się, że jego rodzice nie żyją, co matkę i ojca mocno zaskoczyło.

Sylvia, zapraszając do domu Boba, nie wie, kogo gości również w łóżku, i w końcu robi o to awanturę, po tym jak listonosz nazywa jej chłopaka Robertem Zimmermanem.

Jednocześnie można z przekąsem stwierdzić, że Dylan miał rację, nie podając dokładnych informacji o sobie, zgodnie bowiem z tym, co śpiewał w jednym z hitów – ludzie i czasy się zmieniają, a starsi nie rozumieją tego, co krytykują w młodych.

O przemianie zresztą jest ten film: o młodym człowieku, który przyjechał do Nowego Jorku jako fanatyk folku, brał udział w jego manifestacjach na New Port Festival, by w 1965 r. zbuntować się przeciwko dawnemu sobie i mistrzom i zagrać z elektrycznym składem, co wywołało skandal.

Jeśli już mowa o zmianie, trzeba podkreślić wielką transformację Chalameta. Nie dość, że przypomina (w miarę możliwości) Dylana, także charakterystycznymi gestami czy trzymaniem papierosa, to nauczył się jeszcze mówić, śpiewać i grać jak Dylan. To zaś przyniosło niezwykłą ścieżkę muzyczną z graniem na żywo w klubach, salach i studio nagraniowym. Cały film jest magiczną rekonstrukcją, na co składa się także bawełniany podkoszulek, w jakim gra Chalamet, wnętrza mieszkań, barów, instrumenty, mikrofony czy motory. Czasami można uznać, że to wierność wobec szczegółom przesadzona, ponieważ to, co dziś gra połowę lat 60., wtedy było nowe.

Bob Dylan i prawda

W scenariusz, który akceptował sam Dylan, tak jak jemu, nie trzeba wierzyć bezkrytycznie. Na podstawie faktów stworzoną sugestywną fikcję. Wszystko zaczyna się od wizyty Dylana w szpitalu, gdzie leży chory na pląsawicę folkowy idol Woody Guthrie, dla którego przejechał do Nowego Jorku 600 km z Minnesoty. Oryginalnie jednak Bobowi nie towarzyszył w szpitalu animator i gwiazdor folku Pete Sieger (Edward Norton). Dylan wdarł się do szpitala sam i dręczył swoim graniem nieprzytomnego mistrza, by stworzyć legendę spotkania, niemej współobecności i karmić nią siebie oraz innych. Wcześniej nachodził dom Guthriego i jego dzieci.

Czytaj więcej

Film

„Kompletnie nieznany”: czy Timothée Chalamet wypromuje Boba Dylana wśród najmłodszych?

„Kompletnie nieznany”, film, w którym Timothée Chalamet gra Boba Dylana, wchodzi na polskie ekrany przedpremierowo 27 grudnia. Premiera 17 stycznia. Obraz ma już trzy nominacje do Złotych Globów, w tym dla Chalameta.