Valhalla: mroczny wojownik wchodzi do kin

Nicolasa Windinga Refna, twórcę „Valhalli: mrocznego wojownika”, krytycy porównują do Lyncha i Tarantino - pisze Barbara Hollender

Publikacja: 13.06.2012 09:25

Valhalli: mroczny wojownik

Foto: Gutek Film

Barbara Hollender

Nieruchoma, a jednak pełna bólu twarz człowieka, który przeżył zbyt wiele, by zachować jakąkolwiek nadzieję. Tej twarzy nie da się zapomnieć.

Zobacz fotosy z filmu

Jest rok 1000. Jednooki wojownik przetrzymywany jest przez pogańskie plemię w klatce i zmuszany do okrutnych, gladiatorskich walk. Gdy udaje mu się uwolnić, rusza w pustkę z małym chłopcem, który się do niego przyplątuje i chce wrócić do domu, choć nie wie, gdzie ten dom jest. Spotkani po drodze chrześcijanie namawiają ich do wspólnej krucjaty do Jerozolimy.

W „Valhalli: mrocznym wojowniku" pada niewiele słów. Główny bohater, „Jednooki", fantastycznie zagrany przez Madsa Mikkelsena, w ogóle się nie odzywa. Nie chce? Nie może? Ale dźwięki grają w filmie równie ważną rolę co obraz. Wśród błotnistych, zamglonych łąk, ponad którymi unoszą się górskie szczyty, wiatr niesie chrzęst łamanych kości i jęki umierających. Bogowie mogą się zmieniać, ludzka natura pozostaje taka sama.

„Valhalla..." opowiada również o poświęceniu. Niedostępny, zgorzkniały wojownik, którego prześladują wspomnienia dawnych walk i rzezi, ma jedną słabość: zależy mu na idącym za nim chłopcu. To refleksja na temat przemiany świata rządzonego przez przemoc na równie okrutny, w którym dominuje religia.

O autorze tego niepokojącego i niejednoznacznego filmu Nicolasie Windingu Refnie zrobiło się bardzo głośno w ubiegłym roku, gdy na festiwalu w Cannes pokazał „Drive". Jego bohaterem był kaskader, który przez przypadek został wmieszany w porachunki gangów. Refn patrzył na świat trochę jak Quentin Tarantino: krew bluzgała na ekran, nikt nie miał dla nikogo żadnego współczucia, a jednak przeraźliwe okrucieństwo prowadziło do zwycięstwa dobra. Krótko przystrzyżony czterdziestolatek w grubych okularach odebrał nagrodę za reżyserię i stał się nagle „gorącą" postacią show-biznesu.

Ale tak naprawdę Nicolas Winding Refn nie spłynął na Croisette znikąd. Był najbardziej kultowym i utytułowanym z nieznanych szeroko twórców. Miał już wówczas za sobą długą karierę i dwie nagrody za całokształt twórczości – na festiwalach w Tajpej i Filadelfii. W 2003 roku ukazała się jego biografia napisana przez Henrika Lista, a krytycy porównywali jego obrazy do dzieł Lyncha, Tarantina i Coppoli. „Drive" powstał w Stanach, ale Winding Refn nie jest Amerykaninem. Urodził się w 1970 roku w Kopenhadze.

Jego ojciec był reżyserem, matka – operatorem. Nicolas jako 11-latek wyjechał z rodzicami do Stanów, gdzie studiował w nowojorskiej Academy of Dramatic Art. Gdy został z niej wyrzucony, zdał do Duńskiej Szkoły Filmowej. Z tej zrezygnował sam. W 1994 roku zadebiutował okrutnym, gangsterskim filmem „Pusher", który potem doczekał się dwóch kolejnych części. W 1999 roku jego obraz „Bleeder" trafił na festiwal wenecki, a w 2003 roku głośny stał się jego anglojęzyczny „Fear X" z Johnem Turturro. W 2009 roku w Sundance spodobał się inny jego gangsterski film „Bronson". W tym samym czasie, jeszcze przed „Drive", nakręcił „Valhallę: mrocznego wojownika".

Winding Refn zbiera zabawki z całego świata, zwłaszcza japońskie roboty i repliki samochodu Thunderbird. Cierpi na dysleksję, źle rozróżnia kolory, osiem razy oblał egzamin na prawo jazdy. A poza tym jest piekielnie interesującym, oryginalnym reżyserem.