Pytanie prawne o możliwość kwalifikowania prawa do życia w czystym środowisku (a konkretniej w powietrzu spełniającym standardy wynikające z przepisów prawa) jako dobra osobistego zostało zadane Sądowi Najwyższemu przez Sąd Okręgowy w Gliwicach w toku postępowania apelacyjnego z powództwa mieszkańca Rybnika przeciwko Skarbowi Państwa. W tej sprawie wywodząc swoje żądanie ochrony dóbr osobistych, m.in. prawa do zdrowia, prawa do ochrony życia prywatnego, prawa do swobodnego przemieszczania się oraz właśnie prawa do życia w czystym środowisku – powód wskazywał, że wielokrotne przekroczenia dopuszczalnych norm stężenia pyłów PM10, PM2,5, dwutlenku siarki, czy tlenku węgla, są niezgodne z przepisami unijnymi w zakresie czystości powietrza (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy) oraz transponującymi je przepisami krajowymi. W konsekwencji, żądając zadośćuczynienia w związku ze smogiem w miejscu swojego zamieszkania, wskazywał na odpowiedzialność Skarbu Państwa w tym zakresie.