Zakochanym zawsze wydaje się, że odkryli nowy język – taki, którym posługiwać się mogą i potrafią tylko oni dwoje. I dlatego pisanie, które nie ma nic wspólnego ze stanem zakochania (ekstazą i udręką), jest nic niewarte. Podobne do „bełkotu z trybuny czarnej piany gazet”. Nam dwojgu, mnie i książce, którą pisałem – tak się właśnie wydawało. Że szeptane po cichu wyznania, rzucane w stanie najwyższego wzburzenia obelgi, nawet milczenie, które zapadało między nami raz na jakiś czas (to właśnie milczenie, które w przedziwny sposób kobiety znoszą zawsze lepiej od mężczyzn), rozbrzmiewały w tym naszym, prywatnym języku. Być z nią – z tematem, opowieścią, książką – mogłem, tylko pisząc. Ale pisać mogłem z kolei tylko po polsku. Nasz prywatny język nie posiada swojego alfabetu. A nawet gdyby – dla całego świata poza nami dwojgiem brzmiałby on pewnie jak bełkot.

Czytaj więcej

Plus Minus

Jan Maciejewski: Przy okazji

Kiedy powietrze już nabrzmiało dźwiękiem, pękło jak kokon, z którego wyłonił się kosmiczny motyl....

Przekładałem na „wspólną mowę”, oddawałem w lodowatym kształcie liter rozbłyski i ciemności burzy, jaka toczyła się między nami. Byłem tłumaczem namiętności, stenotypistą romansu. W pewnym momencie straciłem już nadzieję, że dla kogokolwiek cokolwiek z tego, co piszę, okaże się zrozumiałe. Ale czułem na sobie jej karcący wzrok. Jej cedzone przez zaciśnięte zęby albo – co jeszcze gorsze – szeptane wprost do mojego ucha żądanie. „Masz mi być wierny, nikomu innemu, tylko mnie. Inaczej odejdę. I już nigdy nie wrócę. I nigdy nie dowiesz się, co jeszcze mogło się wydarzyć”. Zapomniałem o wszystkim innym. Wyzbyłem się jakichkolwiek ambicji. Nie myślałem już o tym, czego może oczekiwać wydawnictwo albo rynek. Każda z tych rzeczy była niczym w zestawieniu z jej spojrzeniem. Z tym żądaniem, którego nie można było nie spełnić. Z jej zazdrością. Kiedy tylko pojawiało się jakieś inne zlecenie, inny pomysł, zanurzała mi dłoń we włosach i patrzyła głęboko w oczy: „Przyznaj się. Oglądasz się za innymi”. Czasami nie mogłem już z nią wytrzymać, wskakiwałem na rower. Przejeżdżałem 50, 70, 100 kilometrów, byle dalej od niej. A potem wracałem, padałem bez siły na krzesło, a z półmroku, w jakim pogrążone było biurko, dochodził jej głos: „No i po co się wygłupiasz?”. I już łagodniej: „Usiądź. Weź mnie za rękę. Musimy porozmawiać”.

Nie mam pojęcia, co się z nią teraz dzieje. Nie otwarłem jej ani razu, od kiedy została wydrukowana. Od tej chwili nie jest już moja. I ja też już do niej nie należę. Sam nie wiem, z czym jest mi trudniej. Ale najgorsze – i tu leży przyczyna, dla której piszę to wszystko – byłoby się dowiedzieć, że należy teraz do kogoś innego. Że uwiódł ją, wziął w posiadanie jakiś „bełkot z trybuny”, jakaś siła, prąd czy „publiczne zapotrzebowanie” wykorzystuje ją do swoich celów. Że obłapia ją w tej chwili „czarna piana gazet”. Jeśli tylko zobaczą państwo, że dzieje się coś podobnego – mam wielką prośbę. Dajcie, proszę, w moim imieniu, absztyfikantowi po mordzie.

Fragment książki Jana Maciejewskiego „Nic to. Dlaczego historia Polski musi się powtarzać?”