Zwykły skład SN sformułował pytanie prawne: Czy w świetle art. 26 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym, podważając niezawisłość sędziego, wystarczające jest oparcie się na orzecznictwie organów międzynarodowych, odnoszącym się do organizacji wymiaru sprawiedliwości, bez odwołania do okoliczności konkretnej sprawy i wyznaczonego do jej rozpoznania sędziego?
Pytanie zadał sędzia Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN Tomasz Przesławski. Rozpatrywał on wniosek sędziego z nowego nadania Pawła Księżaka, który wystąpił o wyłączenie go z orzekania w sprawie odwołania sędziego W. od uchwały KRS w kwestii dalszego zajmowania przez niego stanowiska sędziego po osiągnięciu wieku do przejścia w stan spoczynku. Jako uzasadnienie wniosku sędzia Księżak wskazał, że są wątpliwości, czy sąd ukształtowany z jego udziałem jako nowym sędzią będzie uznawany za prawidłowy.
Czytaj więcej
Z uwagi na całokształt okoliczności związanych z powołaniem sędziów Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych polskiego Sądu Najwyższego, skład orzekający tej izby nie jest „sądem” w rozumieniu prawa Unii. W konsekwencji Trybunał nie bada co do istoty pytań prejudycjalnych przedstawionych przez ten organ - to sedno czwartkowego wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE.
Sędzia Przesławski zauważył w uzasadnieniu pytania, że sędzia Krzyżak domaga się wyłączenia na podstawie art. 26 § 2 ustawy o SN, który stanowi, że do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej SN należy rozpoznawanie wniosków dotyczących wyłączenia sędziego, obejmujących zarzut braku niezależności sądu lub niezawisłości sędziego.
W orzecznictwie SN wyróżnia się trzy rodzaje wniosków o wyłączenie sędziego opartych na „zarzucie braku niezawisłości sędziego”: po pierwsze – wnioski obejmujące zarzut braku niezawisłości i ustalenie zgodności z prawem powołania sędziego; po drugie – o ustalenie także zgodności z prawem umocowania sędziego do wykonywania zadań sędziowskich; i po trzecie – obejmujące zarzut braku niezawisłości bez ww. ustaleń lub ocen.
